Bouwverslag ss "Rotterdam" (V) schaal 1:200

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 8)

Hierna ga ik de volgende aflevering op mijn weblog plaatsen. Hieronder een kopie daarvan:

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 8 )
Vandaag leuke reacties gehad op mijn etsavontuur, werkt altijd stimulerend, hoewel mijn vrouw soms denkt dat ik al een overdosis heb gehad.
Ik had al beloofd dat ik nog een tweetal toepassingsmogelijkheden wilde onderzoeken. Vandaag de eerste: de beplankte dekken. Daarover moet ik ook al snel een beslissing nemen, want het overdekte onderpromenadedek (ontspanningsruimte voor de bemanning) is ook “beplankt”, evenals delen van andere dekken met teakhouten planken. Als je het tenminste nog planken mag noemen, het zijn eerder balken. Uit de RDM informatie haal ik een dikte van ruim 5 cm, maar de breedte kan ik nergens vinden (komt waarschijnlijk omdat dit uitbesteed is geweest aan een timmerbedrijf). Van een paar foto’s waar details op staan waarvan ik de afmetingen wel weet, en het aantal plankbreedten kan tellen, kwam ik gisteren op een breedte van 10 cm. Dit lijkt me smal, en terecht want vandaag kwam ik erachter dat ik me vergist had, en inmiddels is dat 14 cm geworden. Jammer genoeg zal het nog wel even duren voordat ik het ter plaatse kan opmeten.
Een breedte van 14 cm komt voor mij op 0,7 mm uit (gisteren dacht ik nog 0,5 mm, maar het blijft smal). Met mijn vaardigheden zie ik me dat met houtfineer niet doen. In dat opzicht (en nog vele meerdere) volg ik trouwens met bewondering het bouwverslag van de Willem Ruys van Jan de Beer (Opa Jan), maar hij bouwt 1:100 en heeft fineerlatten van 1,5 mm breed gebruikt (klopt dus wel!). Nog eens een factor 2 kleiner is volgens mij tot mislukken gedoemd. De “oorspronkelijke” modelbouwer van de Rotterdam gebruikte gewoon gekleurd dik papier waarop hij lijntjes trok met een onderlinge afstand van 0,75 mm (klopt dus weer). Mijn oorspronkelijke plan was om dat ook te doen, maar nu natuurlijk met de printer, maar echt enthousiast kon ik er niet van worden.
Toen ik mijn eerste etsresultaten zag, en verbaasd was over de fijnheid daarvan, kwam ik op het idee dat dit misschien ook een idee was voor het dek. Een tekeningetje en transparant afdruk waren zo gemaakt. Daarbij heb ik een drietal variaties toegepast: plankbreedte 1 mm met een lijndikte/voegbreedte van 0,1 mm, dezelfde breedte met een lijndikte van 0,05 mm, en een plankbreedte van 0,5 mm met een lijndikte van 0,05 mm (ik dacht toen nog dat die laatste mijn “streven” was). Proefplaatje ingespoten, belicht, ontwikkeld en geëtst (éénzijdig uiteraard), met dezelfde details als gisteren, dus daar ga ik niet meer op in (ik wil niet weer op twee delen uitkomen). Alleen de tijdsduur aangepast naar een kwartier, wat op een etsdiepte van zo’n 0,04 tot 0,05 mm zou moeten uitkomen. Hieronder het plaatje na etsen en schoonmaken.

Zeker gezien de snelheid waarmee ik alles had gedaan viel het resultaat niet tegen. Met name de dunne voegen van 0,05 mm komen nog goed zichtbaar eruit. Je wilt de voegen dan natuurlijk een beetje accentueren, en het dek de juiste kleur geven. Mijn idee was om het geheel eerst te spuiten met een oplosmiddel rijke verf. De juiste kleur had ik natuurlijk niet bij de hand. Dat wordt trouwens nog moeilijk, want teak is geen RAL-kleur, het kent vele variaties tussen bruinachtig geel en geelachtig bruin. Hoe het er oorspronkelijk uitzag heb ik nog niet kunnen vinden (maar dat komt nog wel), en hoe het er een paar maanden geleden uitzag is geen referentie (ontzettend smerig dus). Wel had ik nog een spuitbus in koperkleur. Wel vreemd natuurlijk want het verschil met de messing achtergrond is minimaal. Toen ik het plaatje inspoot heb ik er een wit vel achter gelegd om zeker te zijn dat er voldoende dekking was. Voor de voegen had ik dan gedacht om het plaatje “in te wassen” met een zwarte verf op waterbasis. Deze wordt dan geacht de ondergrond die op oplosmiddel basis is niet aan te tasten. Ook dat had ik niet voorhanden, maar wel een potje zwarte textielverf op waterbasis. Daarmee het het oppervlak rijkelijk ingesmeerd en even later er weer afgeveegd, zoveel mogelijk dwars op de lengterichting van de planken. Omdat het geheel nogal glansde heb ik het daarna nog met een matte transparante vernis ingespoten (die had ik zowaar nog wel staan).

Voor zo’n eerste testje niet slecht vind ik (hield me in, had mezelf bijna weer op een kop koffie getrakteerd). Het inkleuren van de voegen kan denk ik wel wat beter, inmiddels heb ik daar een gewone lak op waterbasis voor gekocht. Ook ben ik wat slordig geweest met de blanke lak, waardoor wat vlekjes zijn ontstaan. Kan nog wel beter dus. Als ik een definitieve keuze gemaakt heb over de kleur (ga ik de komende dagen naar op zoek) dan denk ik dat ik nog één wat groter proefplaatje maak met een plankbreedte van 0,7 of 0,75 mm (ook die research gaat door) en een voegbreedte van 0,05 mm. Wellicht kan ik nog kijken of ik het op dunner folie kan doen, daar twijfel ik nog over.
Overigens zag ik op de foto’s dat de planken steeds over een kwart-lengte verspringen, zodat elke vierde kopvoeg op gelijke hoogte komt. Bij het proefje had dat elke derde plank gedaan, dat zal ik natuurlijk ook aanpassen.

De derde etstoepassing loopt nog, dus dat komt een volgende keer.

Groet, Ad Bakker

 

Ad, persoonlijk vind ik de 1/0,1mm. het mooiste er uit komen ook wat betrefd de kopse kanten van de balken, kwa kleur zou ik toch eerder denken aan een licht eiken beits
op waterbasis , wel nadat je eerst de voegen zwart maakt.

groeten, Brandaris

 

Brandaris, bedankt voor het meedenken. Wellicht heb je gelijk, en stuur ik aan op een tussenoplossing. Ik vindt schaal nogal belangrijk, dus denk ik aan 0,75 mm breed. Wat de voegen betreft moet je natuurlijk niet naar schaal kijken, maar meer naar het visuele effect. En dan is 0,1 misschien beter. Misschien maak ik het laatste proefstuk toch met een aantal variaties (breed 0,75, voeg 0,05, 0,075 en 0,1 mm). De kopse kanten zijn misschien wat minder goed zichtbaar door mijn knullige manier van werken op dat punt.
Met je laksuggestie ben ik daarom helemaal blij. Dat kan ik na goed schoonmaken misschien nog wel op het bestaande plaatje uitproberen. Je hoort wat dat betreft zeker nog wat van me.

Groet,

Ad

 

Om je vrouw te plezieren zal ik even geen reactie geven

Ik blijf je volgen Ad.

Wim

 

Beste Ad, ik vind je onderzoeksmethode schitterend, om proefondervindelijk tot een perfect resultaat te komen. Ik ben overtuigd dat ook dit project weer zal eindigen in een superieure museumkwaliteit.
Groetjes, Jos

 

etsen messingplaat

@Wim,
Nog bedankt voor de info die je gemaild hebt. Ik was tot nu toe alleen de 0,3 mm dikke negatiefwerkende messingplaat met fotogevoelige laag tegengekomen. Nu zie ik dat ze veel meer hebben, ook positief (want dat heb ik liever) en in nieuw zilver (maakt me echter niet zoveel uit, messing of nieuw zilver), maar belangrijker in 0,15 en 0,2 mm dik - alles overigens van Burgard, een ander merk ben ik nog niet tegen gekomen. Ik gebruikte 0,2 mm en dat bevalt me best goed, 0,15 wordt misschien wat dun. Ik moet straks bij de aansluiting tussen het messing en de houten romp nog wel wat "vlees" hebben bij het gelijk schuren.
Ik begin er steeds meer aan te denken dit te gaan gebruiken. Alles loopt eigenlijk op rolletjes, behave het opspuiten van de UV-gevoelige laag. Ik heb natuurlijk wat "successen" laten zien, maar je wilt niet weten hoeveel keer ik dat heb moeten overdoen omdat het niet goed uitvloeide, of omdat er stof op gekomen was. Dat eerste lukt nu iets beter, op advies van de electronicawinkel gebruik ik nu fijn (000) staalwol en spiritus als schoonmaakmiddel (ik krijg ook nog 96 of 98 % alcohol, dat kan ik morgen eens uitproberen). Het stof is echter wel een heel groot probleem. Je weet dat ik dit soort dingen in de garageberging doe, maar daar moet ik ook schuren, boren en zagen. Daar kan echt geen poetsdame tegenop. Het maken van een stofdichte werkkast met afzuiging zou eigenlijk de enige oplossing zijn. Op zich zou ik dat best wel kunnen (en misschien nog wel leuk vinden ook), maar het zou wel een ding worden dat weer vreselijk veel ruimte inneemt. Als ik dan zie wat losse messing plaat kost, de fotolak, je schoonmaak- en schuurmiddelen etc dan wordt die voorbewerkte plaat eigenlijk best wel aantrekkelijk. Ik ben dus nog eens verder aan het surfen geweest, en kwam een bedrijf tegen dat dit ook levert. zo'n 40% goedkoper, maar wel met een aantal maren. Ze leveren alleen platen van 500x1000 mm, die ze dan wel tegen betaling (hoeveel weet ik nog niet) in stukken knippen. Dat zou ik wel willen tot de maximale afmetingen van mijn etstank. Maar ook, bij de info van Conrad lees ik dat de houdbaarheid maar voor een jaar gegarandeerd wordt. Ik ga eens kijken hoeveel ik eigenlijk nodig heb, en welke delen ik versneld van te voren aan zou kunnen maken. Ik denk dat ik daar het weekend maar eens aan ga besteden want ik wil nu eigenlijk wel weer eens echt aan de slag en stoppen met allerlei proefjes.
Je hoort het wel.

@Kreeft
Bedankt voor je complimenten. Dit soort opmerkingen schept verplichtingen en houdt je scherp.

Groet,

Ad Bakker

 

Dekbeplanking

Hallo Ad,

Er is een groot verschil in bruikbaarheid voor onze doeleinden van het soort fineer. Teakhout fineer heeft een zeer broze samenstelling, bij het minste geringste valt het op de nerf uit elkaar. Ik heb van alles geprobeerd. Van te voren lakken met vernis, g4, sec lijm. Niets van dat alles hield de boel bij elkaar. Ook de achterzijde voorzien van tape met krachtige lijm hielp niet. (al gaf dat nog wel het beste resultaat) Ook het snijden van teak geeft nogal wat problemen, of het mesje volgt de nerf en zo niet, als er vlak langs een nerf wordt gesneden, valt het resterende stukje nerf er spontaan af.
Noten fineer is veel taaier heeft een goede dichte struktuur. (Er wordt op de Willem Ruys niet met noten gewerkt.) Maar op mijn "willempie" wel. Ik vindt het leuk om mijn model op te leuken. Met noten fineer heb ik al strookjes kunnen snijden van 1 mm en zonder problemen. Zelfs haaks op de nerf (dan wel met tape op de achterzijde) lukte het om 1,5 mm breed te snijden. Kleiner ging niet want dan sprongen er stukjes tussen uit. Daar was zelfs de tape niet toereikend voor.

met vriendelijke groet
Opa Jan

 

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 9)

Het gaat snel, maar toch weer een aflevering op de weblog gezet, en dus automatisch ook hier:

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 9)
Uit de vorige “etsverslagen” zou je kunnen concluderen dat alles op rolletjes gaat, en het een aaneenschakeling van successen is. Nou dat is niet de ervaring van de afgelopen dagen. De “deskundigen” (zowel bij de elektronicawinkel als op internet) blijven zeggen dat je het plaatje messing horizontaal moet leggen, en dat de fotogevoelige laag die je er dan opspuit vanzelf uitvloeit. Verder raden ze aan na het schuren nog eens op te poetsen met staalwol 000, en schoon te maken met spiritus, of beter nog gedenatureerde alcohol (96%). Ik was het maken van proefstukjes een beetje zat. Daarom maar het masker voor het eerst te beplanken dek gemaakt, het overdekte achterpromenadedek, ofwel de ontspanningsruimte voor de bemanning.

De beplanking is 0,75 mm breed en 3 cm lang (dus 15 bij 600 cm schaal 1:1), en de planken verschuiven telkens over ¼ lengte zodat kopse voegen elke vier planken terugkomen. De voegbreedte is 0,1 mm. Dit alles is bijna perfect op schaal.
Tot hier ging alles nog op rolletjes, maar met het uitprinten op transparant begon de ellende. De fijne beplankingslijnen liepen vol, hoewel ik hetzelfde deed als daarvoor. Toen maar het bedrijfje benaderd waar ik ook al wat bouwtekeningen had laten printen, en die hadden geen enkel probleem om een enkele laserafdruk op transparant te maken. Maar toen ze dat deden bleek het ook al niet probleemloos te gaan. De zwarting van met name de vlakken was niet goed. En pas na veel uitproberen met allerlei instellingen kwam er iets uit dat bruikbaar leek. Ze hadden kennelijk ook nog een vervuilde drum, want er waren een paar vlekken die op elke afdruk terugkwamen. Door de print zo te maken dat de vlekken op plaatsen terechtkwamen waar ze geen kwaad konden was dit wel op te lossen. Wel een aandachtspunt voor de toekomst: werd dit veroorzaakt door de slecht onderhouden laser, misschien in combinatie met niet echt geschikte transparanten, of is dit een “structureel” probleem.
De volgende stap (na het hierboven genoemde schuren en schoonmaken) was het opbrengen van de fotolak. Hier begon het drama dus echt. Na opspuiten leek het er even op dat het goed uitvloeide, tot het zich plotseling terugtrok van de randen. Nog wel geprobeerd door kantelen dit tegen te gaan, maar het eindresultaat was een zootje. Een aantal keren geprobeerd, met steeds hetzelfde effect. Op internet wordt gezegd dat dan je plaatje, met name de randen niet goed schoon waren. Nu vloeide bij mij de alcohol rijkelijk (werd een vrolijke boel dus) en ik kwam er absoluut niet meer met mijn vingers aan (dik tissue en rubber handschoenen voor het geval dat...). Nu las ik op een Engelstalige site dat je het plaatje vlak voor het inspuiten ook nog eens kan aflikken, omdat dat heel goed ontvet. Ik voelde daar een zekere weerstand tegen, en heb dat dus maar niet uitgeprobeerd. Resultaat was wel dat ik met mijn handen in het haar zat (eerst handschoenen uitgedaan en gewassen hoor, ik wil niet met haarverven experimenteren). Ik dacht allemaal verbeteringen aangebracht te hebben, en het resultaat werd alleen maar dramatisch slechter. Teneinde raad maar weer teruggegaan naar het vertikaal plaatsen van het plaatje. Als ik de verhalen lees is dat zoiets als vloeken in de kerk in Etsiopië (en dat schijnt daar nog strafbaar te zijn ook). En eigenlijk begrijp ik dat niet, want je komt ook verhalen tegen dat men het plaatje op een sneldraaiende draaischijf aanbrengt. De vloeistof wordt dan naar buiten gestuwd, en het teveel wordt van het plaatje geslingerd Hoe het dan met de binnenrand zit begrijp ik ook niet, maar ook bij de elektronicawinkel zeiden ze dat zij klanten hadden die dat toepasten. Nu heb ik al eens laten weten dat ik een chemisch analfabeet ben, maar met mijn natuurkundekennis is dacht ik niets mis. Met het ronddraaien creëer je een kunstmatige zwaartekracht evenwijdig met het plaatoppervlak, die toeneemt met de rotatiesnelheid (vraag maar aan astronauten). In wezen is dit dus hetzelfde als het plaatje vertikaal zetten in een instelbaar zwaartekrachtveld. Maar goed, die draaitafel leek me niets (weer een hulpstuk in elkaar knutselen, en hat aantal zijpaden is al zo groot...IK WIL BOUWEN!!!!). Maar goed, het resultaat was te vergelijken met mijn eerdere proefplaatjes, en op de randen (± 1 cm) na was het redelijk egaal. De feeststemming keerde weer terug in huize Bakker, en na een mok koffie (was bijna Irish koffie door de vele alcohol) het sjabloon nauwkeurig aangebracht, en 1 minuut onder de zonnebank gelegd. Wat nu volgt had ik waarschijnlijk niet gemeld, als het ook geen gevolgen had gehad voor het verdere verloop. Toen ik het belichte plaatje in de ontwikkelaar legde leek alles aanvankelijk goed te gaan, tot ik het plaatje omdraaide: daar was echt alles wegontwikkeld. Achteraf denk ik dat aan deze kant de fotolaag nog onvoldoende gedroogd was. Ik kan dat niet goed meer terughalen, maar ben toch echt niet van plan dat nader te gaan onderzoeken. Het plaatje gewoon weer met alcohol schoon gemaakt, en toen zag het er weer mooi glanzend uit. Dus gewoon weer (vertikaal) ingespoten en in de oven op 70º gedroogd (volgens de gebruiksaanwijzing is 15 minuten dan voldoende, nu maar een half uur aangehouden). Bij kamertemperatuur is dat 24 uur, en ben je met twee kanten dus 2 dagen verder, en dat vraagt iets te veel van mijn geduld. Toen weer ontwikkeld, en dat ging nu goed. Na het bijwerken (randen vooral) in het etsbad. Op grond van mijn eerdere proefjes ongeveer 20 minuten. Daarna gespoeld en het beplankte gedeelte ingesmeerd met verf op oplosmiddelen basis. Toen weer in de etsbak tot de randen volledig doorgeëtst waren. Na schoonmaken (het beplankte, gedeelte met thinner) hieronder het resultaat.

Dit ziet er niet slecht uit, met uitzondering van links boven (rechts onder lijkt het ook niet helemaal goed, maar als ik het met een loep bekijk valt dat alles mee), daar is een rand waar geen voegen zijn, en waar dus het etsmiddel “geremd” is. Met de rest van het plaatje erbij kan ik reconstrueren dat de band die je links boven ziet een rand is die bij de eerste, mislukte poging wegontwikkeld was. De oplossing was waarschijnlijk geweest het plaatje na de mislukte poging opnieuw te schuren, behandelen met staalwol en tenslotte (wat ik nu alleen gedaan had) schoonmaken en ontvetten met alcohol. Blijft het feit dat ik het niet kan verklaren. Op de betreffende plaats was de eerste keer de fotolaag wegontwikkeld. Als ik het toen in de etsbak had gedaan was het daar weggeëtst, maar nu is het opnieuw ingespoten, belicht en ontwikkeld, en ik weet absoluut zeker dat de voegen daar weer goed wegontwikkeld waren. Maar ondanks dat heeft het etsmiddel daar niet gepakt. Als ik dit aan oud-medewerkers die veel geëtste preparaten maken voor microscopisch onderzoek, vertel lachen ze me waarschijnlijk uit hoe ik zo dom kon zijn. Vertel het ze dus maar niet, maar ik begrijp het echt nog steeds niet (misschien via een linke omweg, en zo terloops mogelijk vraag ik het nog wel eens).
Het is dus nog steeds geen onderdeel dat ik daadwerkelijk ga gebruiken, maar het komt dicht in de buurt. Het is wel een goed proefplaatje voor het definitief afwerken. Als eerste ga ik eens uitproberen wat Brandaris me op het forum adviseerde: de voegen vullen met donkere/zwarte verf op oplosmiddelenbasis, en dan behandelen met een lichte eiken beits op waterbasis. Ik heb weinig ervaring met beits, en ben benieuwd of de voegen dan nog goed zichtbaar blijven.
Dit is de stand van zaken van dit moment. Ik ben aan de andere toepassing niet toegekomen, dat volgt dus nog. Wel ben ik (bijna) tot een besluit gekomen te stoppen met het zelf aanbrengen van de fotogevoelige laag: ik baal zo erg van dat gedoe daarmee dat ik een alternatief overweeg. Ik heb het al eerder over stof gehad. Tot nu toe heb ik dat enigszins kunnen beperken door absoluut niets anders in de berging te doen, dus nu al bijna twee weken niet gezaagd, geschuurd, geboord, geslepen enz. daar. Dan nog zie je ook op de foto hierboven wat sporen van stofdeeltjes. Er zullen er wel meer zijn, maar de enige fabrikant die ik heb gevonden en die messing (of oud zilveren) plaat met een dubbelzijdige UV gevoelige laag maakt is Bungard. In Nederland verkoopt Conrad dit in plaatjes van 200x140 en 200x280 mm. Voor een tweetal dekken is dit eigenlijk te klein, en zou het betekenen dat ik lassen moet gaan toepassen. Ik denk dat een hoop mensen dat niet zullen zien, maar voor mij zou het punt van ergernis zijn. En hoe vreemd het ook klinkt, je bouwt eigenlijk voor jezelf, en niet voor een ander. Ik heb nog een bedrijf gevonden die Bungard materiaal levert (MDA Elektronica, even zoeken – eerst naar “verbruiksmaterialen”, dan naar “stencils voor screenprinting”, wat bedoel je met moeilijk te vinden?) en dan in een afmeting van 50x100 cm. Ik heb eens uitgemeten, en bijna de helft van zo’n plaat ben ik al kwijt aan de beplankte dekken, de rest heb ik dan over voor de dekopbouw wanden en andere frutsels die ik ongetwijfeld nog ga verzinnen. Lijkt me wel wat, en heb ze een mailtje gestuurd wat de kosten zijn van op maat knippen tot voor mij handzame afmetingen. Dit had ik zaterdagmiddag gestuurd, en tot mijn verbazing zaterdagavond al een mail terug met antwoorden op wat andere vragen die ik gesteld had, en de toezegging dat ze maandag de knipkosten zouden nagaan. Goede responstijd dus, als de levering ook zo snel gaat kan ik bijna zonder vertraging weer aan de slag, zonder me in te hoeven houden met andere klussen in de berging. Ik sta bijna te trappelen van ongeduld.....

Het was weer een heel verhaal, misschien ook wel om de frustraties van me af te schrijven. En ja, wie het te lang vindt moet het maar niet lezen. Deze keer hoef ik het niet meer te splitsen, want als een reactie op een vraag over de maximale lengte van artikelen, heeft Robert deze beperking verwijderd (het blijkt dus te werken, want het is weer ruim boven de 10,000 woorden – nooit geweten dat ik zo snel kon typen - en ik hoefde het niet te splitsen. Robert, nogmaals bedankt).

Tot de volgende keer maar weer,
Ad Bakker

 

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 10)

Ik dacht weer wat te melden te hebben op mijn weblog. Hieronder een kopie:

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 10)
Ik moet nu toch een echt gaan proberen bij de les te blijven.............. Waarom komt in de loop van dit verslag ter sprake.
Dinsdag uiteindelijk de fotogevoelige messingplaat van 50x100 cm besteld. Moest speciaal besteld worden, inclusief het knippen (gebeurt ook bij Bungard) kost het nu bijna evenveel als bij Conrad, maar nu heb ik wel de voor mij gunstigere maten. Maar ik had nog wat “kale” messingplaat en ook nog een spuitbus Positiv 20 die niet leeg was. Toen maar eens gekeken wat ik daar nog mee kon doen, want wat doen wij Nederlanders? Inderdaad, wij zijn zuinig en maken keurig de restjes op (nou ja, keurig – kom maar niet in mijn werkkamer, en helemaal niet in de berging kijken). Toen maar eens gekeken wat de volgende meest logische bouwtoepassing hiervoor was. Daarbij kwam ik op de binnenste dekwanden van het voorste dekhuis op het promenadedek.

Deze zijn hierboven groen aangegeven, de buitenste dekwanden (die pas veel later aan de beurt komen) rood. Globaal zijn dit de buitenwand van het auditorium/theater. Van de RDM schottekeningen uitslagen gemaakt, inclusief de plaats van deuren, ventilatieopeningen. Van deze uitslagen een sjabloon gemaakt.

Hierin zijn ook de deuren opgenomen. De deuropeningen van deuren die normaalgesproken dicht zijn, en waarvan je maar één kant ziet, wil ik maar half (aan de voorkant) uitetsen en de deuren als een soort opdekdeuren daarin laten vallen. Met uitzondering van de deuren met glas, die openingen ets ik uit om later eventueel verlichting erachter te kunnen aanbrengen (nog steeds geen definitief besluit genomen, maar ik denk dat ik er toch voor ga).. De deuren naar het theater waren nog een apart verhaal, want ik kon ze in eerste instantie niet vinden. Dat bleek achteraf door de benaming in het tekeningenbestand: “architectendeuren”. Dat komt vanwege het feit dat de diverse openbare ruimten op het schip ontworpen zijn door ingehuurde (scheeps)architecten. En ook de deuren naar deze ruimten vielen onder dat ontwerp, vandaar de benaming. Ik had ze in eerste instantie over het hoofd gezien omdat ze in de lijst tussen allerlei andere deuren naar bemanningsruimten stonden. Terloops had ik wel eens gedacht: zouden ze ook een architect aan boord gehad hebben? Ja dus, maar alleen tijdens de bouw.
Plaat ingespoten met de fotolak. Aan het einde van de tweede kant gaf hij de geest, wat een timing!!! Na het belichten van beide kanten de onduidelijke plekken (stofjes etc., maar ook de buitenranden)een verfje gegeven, en toen zag hij er zo uit:

Op grond van mijn vorige ervaringen neem ik daarbij geen enkel risico, en zolang je maar niet te dicht bij de te belichten randen komt is daarbij niets aan de hand. Toen geëtst, waarbij het me steeds opvalt dat het etsen erg regelmatig gebeurt. Dat merk je aan het feit dat tijdsduur tussen het moment waarop je voor het eerst “gaten” ziet vallen (kan je heel goed zien als je er een (zak)lamp achter houdt) en het moment dat je denkt dat alle randen goed weggeëtst zijn (in dit geval resp. 33 en 35 minuten) relatief kort is. Daarbij keer ik het plaatje wel elke 10 minuten om, want bij mijn eerste etsproefjes was duidelijk te zien dat de bovenkant sneller gaat dan de onderkant.
Na schoonmaken zag het plaatje er alsvolgt uit:

Dit zag er goed uit, maar er moest natuurlijk wel weer wat aan mankeren. Op de plaats waar een wand een (rechte) hoek maakt had ik ook van één kant de vouwlijn ingeëtst, of ik moet zeggen willen hebben want ze zaten er niet in. Geen verklaring gevonden, ze zaten wel in het sjabloon. Volgende keer maar eens extra op letten, voor deze keer heb ik de vouwranden maar met een mes ingekerfd. Later gevouwen, en ging ook goed, maar bij inetsen weet je zeker dat de vouwlijnen op exact de goede plaats zitten.
Nu zou je denken, ga hiermee verder, maar dat kon niet. De wanden kunnen niet zomaar op het dek gezet worden want dit dekhuis vormt weer de fundatie voor het bobenliggende bovenpromenadedek. Dat moet dus voldoende ondergrond hebben, in de vorm van een houtconstructie binnen deze wanden. Daar kon ik echter vandaag niet mee verder omdat het zondag is, en we hebben nu eenmaal de afspraak in het appartement dat we op zondag niet te veel herrie maken. Daar valt natuurlijk ook het gebruik van cirkel- en figuurzagen onder.
En daarbij komt mijn openingsopmerking om de hoek kijken. Eerder hat ik al eens opgemerkt dat ik wel eens genoeg geëxperimenteerd had, en weer wilde gaan bouwen. Dat betekent natuurlijk niet dat je “aan de rand” van je bouwactiviteiten geen experimenten kunt doen. Dus dat had ik ook gedaan, en nu had ik dan toch weer een excuus om dat verder aan te pakken. Het was misschien al opgevallen dat de etsplaat ook nog wat vreemde kleine frutsels heeft. Hieronder een detail:

Dit is een probeerseltje om de banken die op het onderpromenadedek staan (in een vorig verslag staat de tekening) bijna op exacte schaal te maken. Dat is wel heel erg klein, maar het is ook een uitstekend toepassing om te kijken hoe klein je kunt gaan (is later bijv. ook bruikbaar voor relingen, maar ook voor allerlei kleine details op dek en aan masten en schoorstenen). Op voorhand had ik gedacht dat ze volledig weggeëtst zouden worden, maar zoals te zien is is dat niet gebeurd. De dunne verbindingen tussen de bankvlakken zijn bedoeld als een soort afstandshouders tussen de (per bank drie) bankframes. Die moeten dan gevouwen worden, en in eerste instantie ging dat ook goed. Ik had de eerste helemaal in vorm gebogen, en dat zag er best goed uit, alleen had ik de verbindingslipjes met de plaat nog niet goed weggevijld, en toen ik dat wilde doen liep ik er even mee naar een kast om een vijltje te pakken, en daarbij is hij kennelijk uit mijn pincet gevallen waarmee ik hem vast had. Na een half uurtje zoeken (en ik heb toch echt geen hoogpolig tapijt op mijn werkkamer) opgegeven als “lost in action”. Bij de tweede (en de derde gelijk ook maar) de lipjes eerst weggevijld, en toen gaan vouwen. Kennelijk door mijn eerdere ervaring wat te ruw, want ze braken af. Wat ik nog wel overhield waren twee stoeltjes. Hieronder één daarvan, kaal gevouwen, en daaronder bedekt met een stukje in vorm gevouwen dik papier als zitting/rugleuning.


Als je dat in je handen houdt wil je het bijna niet geloven: een stoeltje van ruim 3 mm diep en 5 mm hoog met spillepoten!!! (oorspronkelijk wilde ik beide foto’s combineren in één, de een zonder en de ander met dek, maar drie keer raden wat er met het andere stoeltje gebeurt is.......).
Ondanks het feit dat er geen bank geproduceerd is, wat mij betreft een ongelooflijk positief resultaat. Dit biedt echt perspectief voor de toekomst.
Maar ik zei al, ik moet bij de les blijven, en dus weer snel terug naar “echte” bouwactiviteiten. Ik wordt daar nu in geholpen door het feit dat mijn fotolak op is (en ik ga echt geen nieuwe kopen), en ook mijn messing plaatje bijna is opgebruikt. Dat wordt dus wachten op de bestelling. Volgens de verkoper zou dat een weekje duren, maar ik ken dat (overigens nog steeds geen kik over mijn notenhout voor de tweede beplanking van de romp). Wel hoop ik dat ik in mijn eentje geen “Bismarckiaanse” toestanden krijg, want ik ben in mijn eentje en heb geen medebouwerst om tegenaan te l*ll*n en mijn frustraties te delen.
Maar voorlopig: morgen weer aan de slag.

Tot de volgende keer.

Ad Bakker

 

Ad,

het is telkens weer een plezier om een e-mail te zien waarin gemeld wordt dat je weer een update hebt geplaatst.
Ik lees ze met plezier. Het is een goed begin van m'n dag!

Mocht je echt in een "Bismarckiaanse" periode komen biedt ik je mijn schouder. Maar, gezien de huidige ontwikkelingen, heb ik niet het idee dat je die snel nodig hebt.

Ik blijf je, zoals altijd, met plezier volgen!

Wim

 

stoeltjes

Hallo Ad,
Met een grote grijns las ik de ondergang van je stoeltjes, ik herken mij daar zelf in. Gelukkig ben ik niet meer alleen. Met de regelmaat van de klok, heb ik dat ook, 3 á 4 uur werken aan een mini detail en het vervolgens stuk knijpen, is dat modelbouwers eigen of zijn wij de enige twee die dat presteren.
Opa jan

 

Beste Jan,

Het kan nog erger, ook het laatste stoeltje is bezweken: er ging een mug op zitten. Ik heb het eens nagerekend, maar dat wijst toch op een ontwerpfout, want een mug (±10 mg) is ongeveer even zwaar als iemand van 80 kilo op schaal 1:200. Dus dat had niet gemogen..........
Of wij de enigen zijn, ik betwijfel het. Zeker als ik me besef welk gedeelte van de missers ik hier meld. Als ik alles zou moeten documenteren zou ik aan die missers helemaal niet meer toekomen. Ik probeer daarom een soort gulden middenweg te bewandelen: genoeg missers melden om zowel geloofwaardig als aan de slag te blijven. En natuurlijk om er zoveel mogelijk lol in te houden, daar draait het uiteindelijk toch allemaal om.
Succes met Willempie, ik zal maar geen poging doen je in te halen met mijn Rotterdamse "reus".

Groet,

Ad

 

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 11)

Zojuist onderstaande aflevering op mijn weblog geplaatst:

Bouwverslag ss Rotterdam 1:200 (deel 11)
Het is al weer even geleden, maar erg veel “tastbaars” is er eerlijk gezegd niet gebeurd.
Om maar positief te beginnen: het nieuwe messingplaat met fotogevoelige laag was precies na een week binnen. Dat verbaasde me wel, moest in Duitsland bij de fabriek besteld worden en ook nog op maat geknipt (@Wim, ik hou die schouder dus nog even te goed. Misschien wel voor het notenhout voor de romp, nog steeds niets over gehoord!!!!!). Wat heel efficient was dat het gelijk vanaf de fabriek naar mijn huisadres gestuurd werd. Bijna gelijktijdig een boek besteld bij een uitgever in Dordrecht (om de hoek zeg maar), en dat kwam een week later…. Terwijl mijn vingers jeukten, had ik eigenlijk niets om het uit te proberen. Toen zag ik op het forum hoe het forumlid Stephan le Sage problemen had met het netjes maken van een naamplaatje voor zijn binnenvaartschip Stelsa, en bedacht me toen dat dit een uitstekende gelegenheid was om het toe te passen. Het resultaat was (na enige hindernissen, zie zijn verslag - link hierboven) verrassend goed, en dat geeft vertrouwen voor de toekomst. Het grote voordeel is dat de noodzaak voor stofvrij werken is vervallen, en ik de oven in de keuken niet meer nodig heb voor het drogen. Ik had één keer het deksel van de doos met een ingespoten plaatje niet goed afgesloten, en de hele keuken was vergeven van een indringende lucht. Dan heb je wat uit te leggen, en kost het aardig wat overredingskracht om dat nog eens te mogen doen.

Het was verder een periode van besluiteloosheid en piekeren. Er moeten nu een paar beslissingen genomen worden die gevolgen hebben voor de gehele verdere bouw. Om een aantal dingen na te kunnen trekken heb ik een achttal boeken geraadpleegd, de meeste via de bibliotheek, en twee die ik niet bij de bibliotheek kon krijgen maar besteld. Op één wacht ik nog, maar dat moet “helemaal” uit Engeland komen. Op zich is de oogst van al deze boeken heel beperkt. Voor sommige dingen heb ik er wel wat aan, maar wat wel opvalt is dat een groot aantal foto’s in bijna elk boek terugkomt. Verder is het een probleem dat niet altijd aangegeven wordt van wanneer de foto’s zijn, en het daarom niet duidelijk is of het wel de oorspronkelijke uitvoering betreft. Ook zijn er soms wat slordigheden, zo staat er in een boek bijv. bij de beschrijving van het “nieuwe” schip een foto van een bedieningsconsole op een brugvleugel met als bijschrift dat het de bediening van de boegschroef betreft, terwijl het schip oorspronkelijk geen boegschroef had (is bij een latere verbouwing aangebracht, en inmiddels weer verwijderd).

De bestudering van boeken en aanvullend (foto)materiaal (onder andere de informatie bulletins van de Stichting Behoud Stoomschip Rotterdam) vond ik nodig om een besluit te nemen over de inrichting van de publieke ruimten die direct van buitenaf zichtbaar zijn. Voor het promenadedek, waarmee ik moet beginnen zijn dat de “Verandah”, achteraan grenzend aan het zwembadterras, en de “Main Lounge”, achter het vooraan gelegen Theater. Hierbij kwam aan het licht dat de RDM tekeningen niets zeggen over de inrichting van de “openbare ruimten”. Van bijna elke andere ruimte (passagiershutten, bemanningshutten enz.) is alles tot in detail beschreven en getekend, maar niet van de door architecten ingerichte ruimten. In de data base met alle tekeningen staan ze wel genoemd (als “externe” tekeningen), maar deze zijn niet op CD gezet. Ik heb lang zitten aarzelen hoe ik dat nu op moest lossen, totdat ik nog eens naar onderstaande foto uit een HAL brochure van de Main Lounge keek.

Zo’n foto maakt je wel erg pijnlijk duidelijk dat elke poging om dit op schaal 1:200 te reproduceren bijna op voorhand gedoemd is om te mislukken (de plafondhoogte is in het model 15 mm!!). En toen viel het kwartje: ik besloot om (evenals op de foto) de gordijnen dicht te doen. Het klinkt zo simpel, maar ik denk dat dat besluit in totaal maanden werk scheelt, en (veel belangrijker) een hoop frustraties voorkomt. Gevolg is wel dat ik daarmee aangeef dat het model het schip in de avond/nacht weergeeft, en daarom niet meer om de aanleg van verlichting heenkan. Maar ja, dat had ik stiekem, ergens in mijn achterhoofd toch al wel besloten.
Ik was al een eind op streek met het tekenen van de plattegrond van het dekhuis op het promenadedek, en dat kon toen gelijk weer een stuk eenvoudiger gemaakt worden. Hoewel, hieronder is te zien dat het dan nog gecompliceerd genoeg is.

De rode lijnen zijn de omtrekken van de binnenste dekhuiswanden die ik nu als eerste wil gaan maken. De blauwe lijnen zijn de buitenwanden, die pas veel later geplaatst kunnen worden. De grijze vlakken zijn MDF stroken die min of meer als fundatie voor het volgende (boven-promenade-)dek moeten dienen, en wat steun/geleiding moeten geven aan de dekhuiswanden. Met groen is aangegeven welke plekken verlicht moeten worden. Deze plattegrond dient als basis voor het maken van de uitslagen van de wanden. Die uitslagen maak ik in eerste instantie met Excel, waarmee ik dan vrij eenvoudig (ik heb daarvoor een macro gemaakt) de zeeg kan aanbrengen. Hierbij heb ik het geluk dat het dek dwarsscheeps recht is, en de dekhoogte dus uitsluitend een functie van de lengtepositie is. Op de tekening zijn de posities van alle ramen en deuren exact aangegeven, en die kunnen dus zonder problemen zo overgenomen worden naar de uiteindelijk te tekenen wanduitslagen, die dan vervolgens het etsproces inkunnen.
Voordat ik dan de opbouw daadwerkelijk ga aanbrengen moet ik nog een besluit nemen hoe de vloerbedekking van de promenades uitgevoerd gaat worden. Oorspronkelijk was dit uitgevoerd in rood-bruin genopt rubber. Op deze schaal is dat dus gewoon egaal, maar ik twijfel nog of ik dit gewoon ga spuiten of verven, of dat ik het ga bekleden met een folie of papier. Het heeft allemaal zo zijn voor- en nadelen, en ik wil hier nog eens goed over nadenken.
Overigens heeft het bestuderen van de foto’s nog wel een positief resultaat opgeleverd. In eerste instantie baalde ik van het feit dat de beplankte dekken soms groter zijn dan mijn etstank aankan, en zat ik al te piekeren hoe ik dat op moest lossen. Nu blijkt uit een aantal foto’s dat de dekbeplanking ter plaatse van de expansievoegen in de bovenbouw ook een onderbreking hebben. In dat geval kan ik de dekken ook opdelen in stukken die mijn etstank wel aankan. Leve de research!!!! Het is overigens maar de vraag of dat straks bij de openstelling (nou, straks???) nog te verifiëren valt, want ik zag dat ze de expansievoegen aan het dichtlassen waren, en dat terwijl er nog een aantal dekken opnieuw beplankt moeten worden. Grote kans dat ze de expansievoegen dan gewoon “vergeten”.

Aan het werk maar weer, des te eerder ben ik aan het etsen toe. Ik vind dat steeds leuker worden, en begin bijna spijt te krijgen dat ik indertijd mijn plannen om naar de kunstacademie te gaan in plaats van de techniek in te "vluchten", niet doorgezet heb. Maar ja, mijn ouders hadden daar toen heel andere ideeën over...

Groet,

Ad Bakker

 

Ad, ik ben dit draadje aan het volgen. Het ziet er zeer mooi uit! Leuk dat het zo gedetailleerd verwoord is. Veel succes en (bouw)plezier ermee!
Gr sander

 

Ad,

flink verhaaltje maar zit het wel allemaal met plezier te volgen. 15 mm hoogte is echt niet veel. Dan zijn gordijnen inderdaad wel een goede oplossing.

Verlichting is altijd mooi om te zien. Zowiezo mooi om te zien hoe het meeste met messing gemaakt wordt. Petje af.

succes nog verder (vanzelfsprekend)

 

Kunstacademie

Hoe is het mogelijk, ik heb de academie voor beeldende kunsten in Rotterdam gevolgd. Ik denk steeds, had ik maar de MTS gedaan, dan had ik wat meer technische ondergrond en een beter gevoel voor het nodige gereedschap. Maar ja, een mens heeft altijd wat te wensen en het gras bij de buren lijkt altijd groener.

groeten, Opa Jan

 

Ik sluit me aan bij de voorgaande schrijvers: weer een prima episode.

Ik denk dat Opa Jan wel een punt heeft: met je technische achtergrond kun je bepaalde keuzes beter maken.

Zoals gewoonlijk: ik blijf je volgen!

Wim

 

Beste Jan,

Natuurlijk heb je gelijk, maar ja waar zijn we als we niets meer te z**k*n hebben. Toen ik in mijn vorige jeugd een enthousiast amateurfotograaf was had ik spijt dat ik niet die richting had gekozen. Dat de uiteindelijke keuze voor techniek/wetenschap nog zo gek niet was blijkt ook wel uit het feit dat ik het meeste plezier beleefde aan de technische kant van het fotograferen, toen nog het donkere kamer werk (zeker toen ik ook nog verkering kreeg met mijn latere en nog steeds huidige vrouw....). Daar komt bij dat je als "gemiddelde" techneut een zeer goed belegde boterham kan verdienen, terwijl je in de kunst echt tot de top moet behoren om dat te kunnen zeggen. Of erger nog, als je "te goed" bent en daardoor te ver voor de muziek uitloopt (neem een van Gogh) dan moet je op de eeuwige jachtvelden wachten op waardering.
Al met al was mijn opmerking niet een uiting van frustratie, meer een verzuchting dat dit bestaan te kort is om alles uit te kunnen proberen. Voorlopig ben ik uiterst tevreden over mijn keuze voor modelbouw als mijn "oude dag/tweede jeugd" carriere, en ik heb zo het idee dat dat zeker ook voor jou geldt.

Groet,

Ad

 

@Ad,
Hoor ik daar Freud of Nietsche, volgens mij heb je nog een leven te kort,
en beroepskeuze over! "Psycholoog"

m.v.g. , Brandaris

 

Beste Brandaris,

.......of nog erger: psychiater . Ik moet je echter teleurstellen, ik ben beslist geen gamma en ook geen alfa figuur, en beperk me tot beta richtingen. Je kan er verschillend over denken, maar ik zie een groot aantal kunstuitingen ook als voornamelijk beta manifestaties.
Maar zelfs binnen het "beperkte" beta milieu is er nog veel te veel om in één leven te proppen. Het blijft dus schipperen, om in de sfeer van het forum te blijven.

Groet,

Ad