Vrije Vlucht Vliegende Vleugels.

Heren is een leuk draadje dit en moet bekennen dat ook ik wel een keer iets dergelijks zou willen bouwen.
Omdat ik het model dan in cad ga zetten zijn er misschien meer die een bepaalt model leuk vinden en willen bouwen.
Misschien kunnen we gezamenlijk een model kiezen om een keer te bouwen.
De grote vraag is dan wie zou wat willen bouwen.

 

In deze rubriek ("draadje" staat zo minachtend, zeker gezien de inhoud) mag en kan geen écht oud ontwerp ontbreken !
In de "Theoriebijbel" van Juste van Hattum staat een foto van de Flierefluiter, een ontwerp uit 1938.
Destijds beschreven door de ontwerper P.J. Napjus, bouwleider van de Utrechtse Jeugd Luchtvaart Club, als de P.N.17 "Flierefluiter".
Het toestel is een doorontwikkeling van diens eerdere Nederlands recordmodel (11minuten en 3 seconden).
Het voorliggend model heeft daartoe een spanwijdte van 1,82 Mtr gekregen, met tipkoorde van 12 cm en wortelkoorde van 32 cm.
Het heeft een over de gehele spanwijdte voorkomend drukpuntvast profiel, beter bekend als z.g.n. S-slag profiel.
De romp, in driehoekige doorsnede, is afneembaar en heeft drie starthaakposities.
De eerste 8 vleugelneus secties zijn met celluloid bekleed i.v.m. het verkrijgen van torsiestijfheid, een destijds gebruikelijke methode (of z.g.n. zwaar tekenpapier).
Geen onverdienstelijk R.C. model.

 

Hier een model van Erich Jedelsky. Het Jedelsky-profiel is zeer geschikt voor vliegende vleugels omdat het een goede stabiliteit geeft.

Heinz

 

geniale thermiek rem! dat is zoiets wat ik bedoelde. men kan aanschouwen wat E. Jedelsky erin gedacht heeft. als RC functie is dat een goede remklep (voor zover ik na kon gaan). spreid spoiler

 

Mijn persoonlijke voorkeur gaat uit naar een gepijlde vleugel met vinnen aan de tippen en een (spreid) remklep in het midden. De combinatie van gepijld en tipvinnen garandeert een maximale koers-stabiliteit, centrale rem voorkomt een boel gepiel om asymmetrische kleppen synchroon uit te laten slaan (zie foto van mijn Stini 1 in het begin van dit draadje) en op elkaar afstellen van meerdere kleppen.
Het draadje Mc-Res van Maarten Cornelissen volg ik met grote interesse.

Als tiener op de heide tussen Bussum en Hilversum heb ik me vaak verbaast dat er niet regelmatig heidebrandjes ontstonden door vallende thermiekrem-lontjes...

 

Met mij gebruiten velen toen een dunwandig aluminium buisje (sniffertube) waar je het lontje in propte. Na het doorbranden van het elastiekje doofde het lontje snel.

Maar bij grote droogte vond ik het ook wel eng!

 

Gut daar hoor ik nu voor het eerst over, nu het niet meer nodig is...

Maar in de praktijk had ik mijn meest thermische vluchten als de voorraad lont net op was en ik tóch nog één vluchtje wou maken... gevolg er achteraan fietsen of model kwijt...

 

Daar zou ik nou niet zo zeker over zijn.
Tipvinnen liggen constructief en optisch voor de hand bij dit soort gepeilde vleugels, maar de praktijk was toch dat een grotere vin op een stick in veel opzichten duidelijk beter was.
(Ook zelfs de ervaring bij ''plank'' vleugels en delta's: in het algemeen lijkt een grote centrale vin beter te werken dan twee kleinere aan de tippen.
Ik heb dit voor mezelf proberen te verklaren en kom tot:
Tipvinnen kleiner en dikwijls uit estetische overwegingen met een lage slankheid: gevolg minder effectief en meer weerstand dan een enkele grote slankere vin.
Bij gieren (yaw) om de topas beweegt een tipvin sneller naar voren, hogere snelheid en de andere minder snel naar voren, lagere snelheid.
Hierdoor verschuift de weerstand naar de naar voren bewegende tipvin.
Gevolg, snel oplopende weerstand , gevolg haken of ''averse yaw''.
Gevolg slecht gedempt slingeren oftewel Dutch rol.
Nu stond de vin op een stick ter discussie of dat wel echt naar de geest van een vliegende vleugel was, dus ja, het is maar wat je wilt.
Mij maakt het niet zoveel uit: ik ben niet zo van de pijlstellingenen ook niet van de richting: vliegende vleugels moeten wel ''beter'' zijn omdat ze afzien van al die hinderlijke stabilo's en kielvlakken en verbindingsrompen.
(ach maar je kunt er wel subsidie van de KLM voor krijgen)
Net als in het echte leven: er bestaat niet zoiets als gratis, ook niet gratis stabiliteit.
Maar een mooi nostalgisch vliegbeeld geeft het wel.

 

Leuk om te lezen dat er nog steeds belangstelling is voor deze mooie staartloze modellen. Zelf ben ik al geruime tijd geleden gestopt met de vrije vlucht, maar uitgerust met rc boden en bieden de vliegende vleugels mij nog steeds veel plezier.
Een aantal vragen en opmerkingen van voorgaande bijdrages aan dit draadje kan ik ophelderen: de vliegende vleugel van Cees Wolthoorn was uitgerust met een rompje waarin de starthaak, timer en thuisbrenger was opgenomen. Het flapje in de vleugel was het bochtenroer, gekoppeld aan de starthaak. Trad dus in werking na het ontkoppelen. De naam van het model VliVle 66 was een afkorting van Vliegende Vleugel 1966. Dus gebouwd in 1966. Met mijn clubleden van de Rotterdamse Luchtvaart Club Cees en Frans de Waard hadden we afgesproken, tenminste als dit zou lukken, met een volledige vliegende vleugel ploeg aan de Europese kampioenschappen te vliegen in Saarland 1966 mee te doen. En met vereende krachten lukte dat in de voorafgaande selectiewedstrijd. Vandaar de FAI stickers op de vleugels. Dat was de enige internationale staartloze wedstrijd waar Cees aan heeft meegedaan. De foto is genomen op het concours élégance in het luchtvaartkamp in Ermelo 1966.
Zoals Peter reeds meldde werden bijna alle vliegende vleugels zelf ontworpen. Een verlengde romp met kielvlak en bochtenroertje gaf het beste resultaat bij de hoogtestart. En dat was al moeilijk genoeg. Mijn ervaring met de verstoorders vanuit de romp waren niet erg positief. Wanneer je eindelijk een max vloog kwam het model met een grote snelheid omlaag: gevolg was dat de vleugels van de romp afschoven en alles in 3 delen naar beneden dwarrelde. Het rompje vloog nog enigszins met de aluminium tong als dragend deel. Altijd alles in de heide teruggevonden, het rompje als 1e. Daarna heb ik opklappende tippen toegepast, werkten wonderbaarlijk! En gaven ook de mogelijk het instelhoekverschil "vleugel-stabilo" aan te passen.
Momenteel vlieg ik nog veel met mijn Lasselliat 2008. Vliegt zeer stabiel, eenmaal in een bocht getrimd kan je gaan koffiedrinken.

 

Ter aanvulling: longflight werd hier tweede in een veld van 11 deelnemers.
@longflight :geen kielvlakken? leuk je in deze discussie te treffen overigens.

 

Leuk om te lezen! Maakt het verhaal weer een heel stuk meer compleet.
De romp was dus redelijk eenvoudig en geen kielvlak.
Wat was de ' thuisbrenger'? Bij gebrek aan een stabilo vraag ik me af wat je als thermiekrem gebruikte.
(edit) Ik kijk nu pas naar de foto's. MOOI! Klapte dat flapje boven op de romp open/om als rem?

 

Zoals ik al schreef was het rompje slechts bedoeld om timer, starthaak en de beide flaps voor de thuisbrenger te huisvesten. Dit principe was gebruikelijk bij de staartlozen. Heb ook eens een stukje lood vanuit het rompje naar de vleugeltip laten vallen. Leverde een spiraalvormige bocht op. Na de 3 minuten vlucht duurde het nog 15 minuten voordat mijn vleugel weer op de grond lag. Zo werd heel wat uitgeprobeerd. Maar de opklapbare tips waren een uitkomst.

 

Mooi die experimenten.
Zijn de met mylar bekleedde tips op de eerste foto dergelijke opklaptips?
(nu begrijp ik het detail op de 'thuisbrenger...Ahla.jpg' beter.

 

Ja, de beide vliegende vleugels rechts hadden deze opklaptips.

 

Ha Bart, mijn archief is zo'n rommeltje dat ik het artikel hierover van de onvolprezen Thijs Gordijn niet kan vinden: als ik het vind plaats ik het hier wel.

Als je uitgaat van een 25 gr lipo zal je op bv een 2 meter gepijlde vleugel best wel een eind moeten schuiven om een redelijke invloed op het zwaartepunt te hebben.
Een gepijlde vleugel zal aan de andere kant niet zo veel verschuiving nodig hebben (maar wel meer dan een plankvleugel).
Voordat je echt dingen gaat bouwen zou ik eerst met een bestaande vleugel handstart expirimentjes doen met verschuifbare ballast voordat je echt een constructie gaat maken.
Overigens, moving heavy objects vraagt bij bv crashes wel wat van een servo.

Het rendement? Ik denk (maar dat is ook maar een mening) dat je helemaal geen verschil gaat merken. (het is allemaal toch maar low speed/ low Reynolds aerodynamics), dus als dat je motivatie is geef ik je weinig kans.

Een beetje het euvel van de oudere pijlvleugel ontwerpen is toch dat bij het vleugeltwist type een belangrijk deel van de vleugel onder een niet optimale (van het draagkracht perspectief uit) invalshoek moet vliegen.
De apart aangezette tippen is al een hele verbetering, maar hebben dan dikwijls een op het hoofdvleugel- profiel gebaseerde profiel: een slecht profiel voor de gewenste lagere invalshoek.
De dikwijls vaste geometrie levert eigenlijk weinig mogelijkheid om tot optimale afstelling te komen.
(mijn eigen pogingen toendertijd mislukten waarschijnlijk hierdoor)
Wat dat betreft was de bende van @longflight zeker op de goede weg.
Het nadeel is wel dat, zeker als je all-flying tippen met een dun symetrisch profiel gebruikt het al gauw kwetbaar wordt,en op de tip landen doen deze dingen best graag.

 

Ja voor ik serieus iets in die richting doe moet ik eerst het idee hebben dat enigzins baanbrekend aanvoelt... ik heb al een tijdje het gevoel dat de ailerons van een standaard vleugel, naast mooie bochten, ook verlies geven... is nog de vraag of een vliegende vleugel ideaal is om mee naar een verbetering te zoeken, maar die dingen vind ik toevallig het leukst...
Mijn Stini 1, die elevons heeft van 1,5 mm triplex en dus geen noemenswaardige scharniersleuven, stuurt eigenlijk heel mooi, ook al heb ik vanwege het haakeffect de buiten-elevon volledig uitgezet (is op zich ook wel iets over na te denken). Het model stamt uit 1946 of zo...
Bedankt voor je meedenkwerk, ik ga het nog een paar maal herlezen.

 

interessant! ik heb weleens een plank "geconceptualiseerd", ik dacht aan een 3 meter RES plank met V-stelling, waarbij er in het vleugel middendeel een hoogteroer is, die alleen voor stuur reacties is (ingrijpen bij landing. of bij vinden van thermiek), met een kielvlak met richtingroer aan een romp.
ik had dan het idee, om de hele romp aan enkele carbon profiel staafjes, beweegbaar aan de vleugel te hangen. (beetje lijkend op hoe het stabilo aan een AVA zit, met carbon wipje). en dat met een krachtige servo, de hele romp zo'n 10 cm naar voor en achteren kan bewegen t.o.v. vleugel, voor trimmen. thermiek, snelvlucht, etc.
ik heb er wel vertrouwen in dat het sterk genoeg kan worden, en licht. ik denk dat, omdat ik eens, probeerde het wipje van een kapotte ava romp af te "breken".
ik ben fysiek best capabel denk ik, maar ik kreeg dat wipje er niet af gebroken! zit er nog steeds aan nu. (echt Hnnnnn! voor de borst uit alle macht buigen)
ik dacht aan 2 "armen" verbonden via een asje voor torsie, en een arm achter die meebeweegt. ik zou dan de lengtes zo doen, dat als het zwaartepunt naar voren gaat, tevens de romp neus een beetje omhoog komt (t.o.v. koordelijn van vleugel) en in thermiek, langzaam vlucht, een beetje naar beneden.
ik ga dit ooit een keer bouwen! (als ik een goed bouw lab heb).

@longflight : ik vind het een prachtig systeem, thermiek rem dmv. opklaptips! als ik indenk hoe dat werkt en eruitziet, en hoe dat effect heeft op de (pijl nur vleugel) kist.

 

LecraM, de stand van je romp haalt echt niets uit vwb de trimming van je vleugel. Zet het rompje rechtop en het geeft hooguit wat weerstand maar zonder dat de vleugel omhoog of omlaag stuurt. Van dat idee moet je echt af.

Als je weerstandskleppen hebt voor richtingsbesturing, kan je ze ook gebruiken voor remmen (als je ze niet wil voor precisielanding zijn ze minstens nuttig als de thermiek te hard gaat). Alleen als je dezelfde kleppen gebruikt voor richting en rem zal je 2 servo's nodig hebben (als je er alleen mee remt zou 1 servo genoeg zijn).
De thermiekrem van de oude vv modellen is in principe hetzelfde, en nog iets heftiger.
Als je een model hebt met elevons die ver genoeg naar achteren zitten is een hoogteroer gewoon overkill, een gepijlde vleugel kan al dat spul prima met 2 servo's sturen, alleen moet je dan toch weer servo's erbij halen voor remnen.

 

Even terzijde, ik ben altijd jaloers geweest op het woord dat in het Duits gebruikt wordt voor een vliegende vleugel: Nurflügel. Lekker kort (of nog korter, Nuri) Geestig ook: Alleen Vleugels!
In het Nederlands werkt dat woord niet, daarvoor is ons woord Alleen, te lang. Jaren geleden al heb ik zitten piekeren of er niet een soortgelijk, effectief, duidelijk en geestig alternatief Nederlands woord voor was te verzinnen... suggesties?

 

je bent ook scherp maar ik bedoelde natuurlijk, op 3 punten opgehangen. 2 voor, 1 achter (bijvoorbeeld) zodat de romp met accu etc, naar voor en achteren beweegt.
ik had mss een tekeningetje bij moeten voegen. armen van 10 cm lang of zo. zodat de romp t.o.v. vleugel, 5 cm voor en 5 cm achter kan. (ongeveer, moet nog bezien).
en met het voor, achterover draaien (ipv parallel recht naar voor en achteren), wil ik de trim verliezen van de romp, minimaliseren! het is een zwaartekracht sturing.
ik heb dan 2 "pitch" functies. 1 snelle aerodynamische voor snelle reacties, en die zwaartekracht besturing voor trimmen, en eventueel scherpe bochten (even CG naar achteren leggen). wat ik ermee wil bereiken, is dat ik niet zoals met planken anders het geval is, de welving wegneem als ik hoog trim of juist veel welf als ik snel wil.
de "drag bucket" (polaire vorm, waarin de weerstand het laagst is) liftcoefficienten, zo hoog en laag mogelijk maken.