Ogar, monster in de lucht...of...

Die ja... Daar heb ik het over... de hele rest van de serie heb ik nooit begrepen. De 750 en 600 waren low budget versies, en de rest, de vierkleppers en zo, gewoon nogal over de top onzindingen.

Ik had net mijn studieschuld afbetaald, en zou daarna binnen twee contracten het geld hebben voor een Mostro (in 1993~94 ergens, DUS de oermonster), maar toen kwam ik mijn Paso tegen, een fiets waar ik tot op dat moment nog nooit eerder van gehoord had.

Nou ja, ongeveer net als die Ogar, "op slag verliefd" dus om een lang verhaal kort te maken had ik een dag later dus geen geld meer voor een Monster.
Maar ik had WEL een Paso, en die heb ik nu nog steeds. En zoals de Amerikanen zeggen: "you'll have to pry the keys out of my cold dead hands"....

daar hoef je je helemaal niet voor te excuseren hoor... Ik heb ook liever dat iedereen mijn vrouw lelijk vind, dan blijven ze tenminste van d'r áf...

 

Nou kom dan maar op met een foto van die Paso want ik heb werkelijk geen idee.

 

Ik ben zo rond '96 op de motorbeurs in Utrecht, nog zonder rijbewijs maar bij mijn vader achter op een 900 Diversion (zijn op 1 na grootste miskoop), hoopvol op een Mostro gestapt maar mijn toen al 191 centimeters waren er veel te veel voor zo'n mini-motortje dus al mijn ambities richting Ducati waren meteen vervlogen

Maar lang heb ik niet getreurd want dat jaar werd de Bandit 1200 geïntroduceerd en dat was écht een heerlijke fiets waar ik zo veel lol mee had dat het alleen KTM gelukt is om mij van een Bandit af te krijgen. En dan nóg zijn er momenten en situaties dat ik aan die 96er Bandit moet denken en hard op kan zeggen "dát deed die fiets beter dan de SuperAdventure"

 

De Mostro was wat krapjes, en al helemaal een absolute horror om achterop te zitten...

Maar vrijwel iedere andere Duc inclusief de oude koningsassers kun je prima op toeven met een een lengte van 1.90 of meer.
De Paso is juist prettiger met wat lengte, de winddruk op je borst als je langer dan 1.70 bent ontlast de polsen wat. Ik ben net rond de 1.74 geloof ik, en vanaf ongeveer 80 km/u leun ik niet meer op het stuur, daar is het ongeveer neutraal, maar pas tegen de 140 dat het nodig is om wat beschutting te zoeken achter het windscherm, en dan alleen bij langer volhouden van dat soort snelheden.
En ik heb me laten vertellen dat met name de Paso ook voor de passagier een absoluut goed zitcomfort bied. Ik zit zelf zelden (eerder "nooit") achterop, dus ik kan daar niet heel veel over zeggen.

Ik vind het in elk geval nog steeds een dijk van een ding, en de modificatie naar 17" wielen is hij alleen maar prettiger van geworden.

Ik denk niet in dat soort termen... Ik weet donders goed dat er betere motoren waren vóór, tijdens en ná de tijd van de Paso... Het komt eerder in de buurt van een "houden van".
Ik voel me thuis op het ding, ik weet wat ie wel en niet kan, en ben blij om wat ie kan en accepteer wat ie niet kan.
Ik herken de mijne min of meer blind uit een rijtje Paso's van gelijke cylinderinhoud, en dat was al zo toen ik er nog niks aan gemodificeerd had. Ik heb denk ik nou minstens 8 a 9 andere Paso 750's gereden (meeste als test of proefrit voor vrienden of kennissen) en iedere Paso voelde "anders". Dat had ik veel minder met de exmplaren van de SS 900 waar ik op gereden heb.
Overigens, dat wist ik allemaal nog niet toen ik die Paso kocht, hoor, en het was ook niet de reden voor mijn keuze. Dat waren puur de looks (toen ik 'r kocht was ze 7 jaar oud en zag ze er nog min of meer vlekkeloos uit), het feit dat het een dikke tweecylinder in een sportief frame was (was in die tijd minder gebruikelijk dan nu) en toch ook het feit dat Desmo voor mij een beetje "mythisch" was...
Ik had vrij kort daarvoor op een Kawa Z1100 (kan oop een GP1100z geweest zijn) proefgereden en hoewel qua vermogen gewoon onthutsend voor die tijd, had ik helemaal niks met het viercylinder concept. Kweenie, deed me niks.

Heb een aantal Japanners geprobeerd, goeie fietsen maar volledig karakterloos in de zin van dat ik uit 100 Honda CBRretjes er geen een kan pikken die anders aanvoelt dan al die andere.
En om een of andere reden is dát in al die jaren op de Duc toch heel belangrijk geworden voor mij.

 

Als we toch en beetje ontsporen......
Er zijn mensen die dit afschuwelijk vinden, maar ik vind haar prachtig

 

Da's een Capri, toch?
Er zijn mooie Capri's maar er zijn ook lelijke... Die ziet er goed uit, al is het niet helemaal mijn stijl. Ik vond de minder "gladde" Capri's mooier. Waarom weet ik niet.

Maar je hebt hem zo te zien al langer dan ik mijn Paso heb... Dat valt onder "echte Liefde"... En dáár kan en MAG ik niks over zeggen

 

Is een Tickford Capri, weinig mensen kennen die.
The cars : Tickford Capri 2.8i Turbo - AROnline

Ik heb haar sinds 1990
.

 

Helemaal mee eens: het gaat om het gevoel wat je hebt met de motor en de pure getallen hebben er verder geen ruk mee te maken

Mijn eerste grote liefde en de reden waarom ik 4-cilinders leuk ging vinden was m'n volledig gemodificeerde '77 GS750, alles wat Honda verkeerd had gedaan aan de CB hebben ze bij Suzuki goed gedaan en dat ding was gaaf!!
Maar na een kusje met een Golf niet meer te redden en moest ik sparen voor iets anders (wat de Bandit werd) maar in mijn herinnering was dat de enige 4pitter met karakter.

Mijn vader is via 22 omzwervingen totaal verliefd geworden op Moto Guzzi (met name de mark V Le Mans 1000); ook een bonk karakter waar hij heel erg veel lol op heeft gehad. Ik heb er ook veel mee gereden, ook achterop, en kon de liefde wel begrijpen maar toch ook weer niet begrijpen...als je begrijpt wat ik bedoel

Ik heb in de jaren dat ik de Bandit had op van alles gereden, fietsen van anderen maar ook proefritjes bij dealers van alle merken, en elke keer dat ik weer op mijn eigen fiets stapte wist ik meteen dat ik hem niet weg ging doen!

Zelfs toen ik bewust ging zoeken naar een ander duurde het nog een aantal jaar voordat ik een nieuwe liefde had gevonden

Maar goed......over smaak valt eeuwig te twisten

(Vette Capri Nico! Gaat dit mee naar Zandvoort??)

 

Ja wacht even. Als we gaan ontsporen dan terug naar de Stemme. GJ, ga je mond spoelen!
Ik denk dat ik als bezitter van een side-by-side zwever (Caproni Calif) maar op zoek moet naar een
goed model van de Stemme. Ik vind het een schitterend ding

Je moet 'm denk ik wel zien als ie vliegt/zweeft. Op de grond is ie niet erg sierlijk met die grote wielkleppen
en uitgeschoven neus.

 

Thnx! Denk niet dat ze dat goed gaan vinden.....

 

Ben ik nou de enige die zo nieuwsgierig is dat ik dan ook wil weten wat zijn grootste miskoop was?

 

Haha! Die kwam bij mij ook op.
Maar een cbr vergelijken met een Guzzi of een duc , is appel en peren. Een Guzzi stuurt snaarstrak en is een beleving. Ik mocht er een paar inrijden in mijn diensttijd. Een duc idem en is tijdloos. Ik heb ook een poosje een cbr 600 gehad, fijne allround fiets maar ik had er niets mee. Ik vond de tweetakten leuker.
De Yamaha rd 350, eerst de gewone blauw witte en later de YPVS versie. Echt leuke dingen waren dat.

 

Euhm ja nu begint het moeilijk te worden..

wat is nu het lelijkste: de ogar of de Capri..

Grapje hoor, ieder zijn smaak hé

 

Error..

 

Rond 2000 in Frankrijk met het zweefvlieg kamp waren er Duitsers met een Stemme S10 op het veld... Indrukwekkende kist, mede door z'n flinke spanwijdte. Ingenieus prop systeem. Vouwbare vleugeldelen zodat ie minder hangaar ruimte inneemt. Nee... hele gave kist in mijn optiek. Airworld had er een kit van, inclusief schaal aandrijfsysteem. Meter of 5 spanwijdte dacht ik.

 

Dat is een auto met geschiedenis, en dan doet uiterlijk er niet zo heel veel meer toe... Ik neem mijn woorden VWB het uiterlijk terug. Bij deze, en officiëel.

Dat zag ik... en dat pleit voor je!

 

Mag hoor.....

 

Er zijn er nog mee bezig


https://www.modelbouwforum.nl/threads/berekening-aandrijving-stemme-v10-motorzwever.250686/

 

Om dan toch maar weer wat terug on topic te komen: