1:35 Italeri PT-Boat.

Bouwverslag van een RC 1:35 PT-boat van Italeri.

Deze Italiaanse fabrikant van statische kit startte een aantal jaren geleden een interessante serie schepen in de schaal 1:35. De eerste was de S-100 Schnellboot, waar MBF een uitgebreid draadje van staan. De bouwers zijn ondertussen wel klaar met hun schepen en zo links en rechts zie je ze op shows staan en sommigen varen. Ik heb er ondertussen drie gebouwd en verkocht; twee varen er en eentje staat ergens in Duitsland; een zoon van een voormalig bemanningslid van een Schnellboot heeft ‘m (zonder RC) overgenomen. Minder bekend zijn de andere schepen uit deze serie: de Engelse MTB, de Italiaanse M.A.S. (Motoscafo Armato Silurante) en de Amerikaanse PT-boat. Drie scheepjes met ongeveer dezelfde soort romp: vrij kort en breed, in tegenstelling tot de S100, die lang en smal was. Van mede-modelbouwer Puffin kon ik een MTB en een PT-boat overnemen. De MTB was vrijwel vaarklaar, de PT nog niet. De romp van de PT was gespoten, het grootste deel van de opbouw gemonteerd, maar alle details zaten nog in de doos en van motorisering was ook nog geen sprake. Genoeg te doen dus voor deze winter! Voordeel van dit soort bouwdozen is dat het meeste werk “gewoon” in huis kan gebeuren. Je hebt er minder machinaal gereedschap voor nodig dan bij een houten of compleet ABS-model. Ja, spuit- en soldeerwerk moet in de garage, maar in het weekend, overdag, is het daar wel even uit te houden. Tot zover de “inleidende beschietingen”, eerst maar eens een stukje geschiedenis en een beschrijving van het model.


Historie van de PT-boat.

De Engelsen komt de eer toe de “torpedoboot” te hebben uitgevonden. In de wapenwedloop voor de Eerste Wereldoorlog was het slagschip de koningin der wereldzeeën. Engeland, Duitsland, Amerika en Japan liepen voorop om deze schepen te bouwen. De een nog groter dan de ander. Dat kost natuurlijk handenvol (belasting-)geld. Tevens werd er onderzocht hoe men deze schepen zo effectief mogelijk kon bestrijden. Het antwoord was: de torpedo. Dit wapen werd in die tijd snel effectiever. Van oorsprong een soort bom die op de boeg van een schip werd bevestigd (de ram-torpedo) wat natuurlijk een hele effectieve manier is om zelfmoord te plegen. De Engelse meneer Whitehead ontwikkelde de torpedo in z’n huidige vorm: een zelfstandig onder water varende bom. Gelanceerd uit een buis met perslucht, voorzien van een eigen motor zodat het wapen naar het doel toe kon varen met voorop een (zware) explosieve lading. Omdat de torpedo geen zwaar kanon nodig had om gelanceerd te worden, was het wapen geschikt om op kleine scheepjes geplaatst te worden. Die scheepjes moesten dan wel snel zijn, anders was het nog een hachelijke zaak; de eerste torpedo’s hadden een effectieve dracht van 1 tot 2 kilometer. Daarna was de “peut” op en zonken ze. En 1 tot 2 kilometer is in een zeegevecht al heel erg dichtbij! In de Eerste Wereldoorlog hebben torpedoboten een bescheiden rol gespeeld. De Duitsers hadden er een aantal in Zeebrugge gestationeerd om de Engelse scheepvaart in het Kanaal mee te ontregelen, maar heel veel zijn ze niet in het nieuws geweest. In de tijd tussen de Eerste en Tweede wereldoorlog kwam de ontwikkeling van deze scheepjes pas goed op gang. De Duitsers ontwikkelden hun “Schnellboote” vanuit een uiterst luxe civiel jacht, de Engelsen en Amerikanen vanuit een bepaald type raceboten die in die tijd zeer populair waren. De Britse firma Vosper ontwikkelde de eerste echte MTB als private venture in 1936. Ze werd door de Britse Admiraliteit gekocht en in dienst gesteld als MTB 102. Met een lengte van 21 meter, 3 benzinemotoren en een snelheid van 48 knopen was ze best indrukwekkend. De tien bemanningsleden konden beschikken over het volgend arsenaal aan bewapening: 2 533mm torpedo’s, dieptebommen, mitrailleurs en 2 x 20mm Oerlikon snelvuurkanons. Vanuit MTB 102 werden verdere types ontwikkeld, waarbij langzaam maar zeker de MTB’s groter werden en zwaarder werden bewapend: tot 4 torpedo’s en 57mm automatische kanons.

De Amerikanen ontwikkelden hun eigen “PT-boats”, met een schuin oog kijkend naar de Engelse MTB’s. Ook kochten ze een Engelse boot en, op typisch Amerikaanse wijze lieten ze boten van diverse firma’s, inclusief de Engelse boot, een aantal zware races op open zee varen. Aangezien deze scheepjes allemaal van hout waren, staan deze tests tot nu nog steeds bekend as de “Plywood races”. Het resultaat was dat Higgings en ELCO uiteindelijk de competitie wonnen. De Higgingsboten (grotendeels op het Engelse concept gestoeld) werden veel naar Engeland en de Sovjet-Unie verscheept als onderdeel van het Lend-Lease-programma. De 80-voets ELCO-boten vormden de meeste “Boat-squadrons” binnen U.S. Navy.

Beschrijving van het origineel

De romp van een ELCO-80 is gemaakt van 2 lagen 25mm dik mahoniehout, met daar tussenin een laag geïmpregneerd vliegtuig-canvas. Dit werd bijeen gehouden door duizenden messing schroeven en koperen nagels. De rompvorm was afgeleid van de raceboten uit de jaren ’30. Een brede, waaiervormige boeg, en een naar achteren toe versmallende romp. Daarop een lage opbouw, beginnend op het breedste deel van de romp. De opbouw bevatte een radio/navigatiehut, de brug en hutten voor de 1e officier en de gezagvoerder. De rest van de bemanning had zijn verblijf traditioneel “voor de mast” in de boeg. De achterste helft van de boot werd ingenomen door de brandstoftanks en de machinekamer met de drie motoren. Deze motoren dreven de schroeven rechtstreeks aan, en stonden enigszins onder een hoek t.o.v. de scheepsbodem. De bewapening bestond uit 4 torpedobuizen, en diverse soorten automatische wapens. Later in de oorlog werden de (zware) torpedobuizen vervangen door lichtgewicht afwerprekken en lichtgewicht torpedo’s. Het model van Italeri heeft een typische bewapening van laat in de oorlog: 4 lichtgewicht torpedo’s op afwerprekken, 2 dubbelopstellingen voor 12,7mm mitrailleurs, een 37mm en een 20mm kanon op de boeg en een 40mm Bofors kanon op het achterdek. Tevens voerde de boot nog 2 8-voudige raketwerpers mee aan beide zijden, naast de opbouw. Het 37mm kanon was overigens afkomstig van de Airacobra, een vliegtuig wat niet helemaal aan de verwachtingen voldeed. PT-boat-bemanningen confiskeerden die kanons vaak om ze op hun boten te zetten. Licht, veel vuurkracht, makkelijk te onderhouden. Al met al een compleet wapenarsenaal op een heel klein scheepje…
En ja, ze heeft al gevaren. Weliswaar nog vrijwel "kaal", maar toch...

 

Mooi project, heb op Youtube een documentaire gezien hoe de schepen in het echt gemaakt worden. Vanaf de spanten, tot de tewaterlating. Echt de moeite waard om te bekijken, lijkt veel op onze spant op kiel bouwwijze. Heb ook nog een tekening liggen van de boot in de schaal 1:10( ongeveer 250cm lang en 60 cm breed).

Hier is de link naar Youtube.
Gr,
Willie

 

Wapenfeiten van de PT-boats.

De meeste Elco-80's opereerden in de Pacific. Op “the day of infamy”, 7 December 1941 waren er een paar PT-boats in Hawaii gestationeerd. Een bemanningslid van een PT-boat kreeg een van de eerste dapperheids-onderscheidingen toen hij vanaf zijn boot een Japans vliegtuig neerschoot. PT-boats haalden generaal Mc. Arthur van de Philippijnen toen hij opdracht kreeg van de president omdat de Japanners het eiland Corregidor dreigden in te nemen. En nadat de Amerikanen vaste voet op Guadalcanal kregen, werd ook hier een PT-boatsquadron gestationeerd. Zij hadden als taak de “Tokio-Express” (de bevoordingsschepen voor de Japanners op het eiland) tot zinken te brengen. Een ideale opdracht voor deze scheepjes: stilliggend in de nacht waren ze nauwelijks te zien tegen de donkere achtergrond van het eiland. Met hun radar konden ze tot ver in de “Iron Bottom Sound” (de zeestraat tussen de eilanden van de archipel) kijken en op het juiste moment de vijand aanvallen met hun hoofdwapen: torpedo’s. De Japanners leden daar veel verliezen, maar ook de PT-boats kwamen er niet ongeschonden vanaf. Dat verklaard ook de bijnaam van de zeestraat: al tijdens de gevechten om Guadalcanal lag de bodem van de zeestraat bezaaid met scheepswrakken, zowel Japans als Amerikaans. De PT109 kwam daar op een gegeven moment ook bij, met als gezagvoerder ene John F. Kennedy. Zijn schip werd doormidden gevaren door een plots opdoemende Japanse torpedojager. Toen de Amerikanen verder richting Japan oprukten met hun “island hopping” strategie, en de kapitale schepenvan de Japanse vloot een voor een uitgeschakeld werden, kregen de PT-boats andere taken: het vernietigen van bevoorradingsschepen van de vijand. Dat waren geen grote vrachtschepen meer, beschermd door kruisers en jagers, zoals bij Guadalcanal, maar lichters: platte schuiten die moeilijk te zien waren en die zo ondiep staken dat torpedo’s er onderdoor voeren. De PT-boats werden toen aanvullend bewapend: kanons, meer mitrailleurs tot en met mortieren en raketwerpers aan toe. Het 37mm kanon uit de Bell Airacobra was op de boeg een geliefd wapen: licht in gewicht, simpel te bedienen maar een hoge vuurkracht. Op het achterschip stond vaak een 40mm Bofors. Relatief zwaar, maar een uitstekend kanon met goede munitie. Ideaal om een achtervolgende vijand onder vuur te nemen na een hit-and-run-aanval. De torpedo’s hadden in die tijd weinig te doen. Toen de Japanners capituleerden en de oorlog ten einde was, besloot de U.S. Navy vrijwel alle PT-boats te vernietigen. In de nieuwe Navy was geen plaats voor dit soort scheepjes. Op een verlaten strand, ergens op een Filippijns eiland werden ze massaal in brand gestoken. En triest einde voor een scheepstype wat veel meer had gedaan dan ervan verwacht mocht worden. Nu is er nog één varende PT-Boat: PT658. En de yanks zouden geen yanks zijn als ze geen compleet museum van het schip gemaakt zouden hebben… Kijk maar eens op hun site: http://www.savetheptboatinc.com/ Maar mijn complimenten voor de mannen (vrijwel allemaal PT-veteranen) die dit schip “in working order” hebben teruggebracht. 15 jaar werk zit er in…

 

Het model

Zoals al genoemd: dit model kon ik overnemen van een mede-forummer. Hij had de romp al gespoten, de roeren aangebracht, de opbouw al deels in elkaar gezet en zo veel mogelijk waterdicht afgewerkt. Van die fases heb ik dus geen foto’s, en ik moest verder borduren op datgene wat hij gebouwd had. Da’s altijd lastig, want zijn bouwmethode en de mijne liggen toch wat uit elkaar. Ik ben geen elektrotechneut; alle techniek in de boot moet wel betrouwbaar werken, maar het boeit me in feite niet zo erg hoe het er “onderdeks” uitziet. Als ik overal maar bij kan als er storingen optreden, vind het prima. Dus zo links en rechts wat draad extra om speling te hebben zul je bij mij wel zien. Een blik in de (ondertussen best wel grote) kist met spullen die ooit nog eens van pas kunnen komen vond ik nog twee Speed 400’s en een ander motortje (van onduidelijke herkomst). Dát zouden de krachtbronnen moeten gaan worden. Brushless? Nee, nu even niet. Dan zou ik ook moeten investeren in drie regelaars, waarvan er eentje ook een achteruit zou moeten hebben. Net even iets teveel van het goede. Ik had nog 3 kleine borstel-regelaars liggen, dus dat was ook snel besloten. Schroeven? Een Raboesch 25mm drieblad met spitse naaf op de middelste as, Graupner speedschroeven op de buitenste. Later zouden alle schroeven van Raboesch worden, maar ik had er nog maar één in huis. De schroefaskokers en 2mm schroefassen waren “home-made”, vanwege de lengte. Uithouders van messing werden vlak bij de schroeven aan de romp vastgemaakt. De beschrijving van die constructies staat in het draadje over de Schnellboote van het 8e Flottile. De middenmotor kwam op een ABS-steuntje, aan de binnenzijde versterkt met epoxy. De buitenste motoren hing ik elk op aan een eigen, half spant. Na uitrichten en drogen werden die twee halve spanten verbonden met een ABS balk en het geheel werd ook in de epoxy vastgezet.

Het achterschip: v.l.n.r. de koppelingen, afgedekt met een plaatje, lipo-saver voor de accu van de buitenste motoren (het lampje zit in de spiegel), accu en roerservo met roermechanisme.
De regelaars van de buitenste motoren goot ik compleet in de epoxy om ze waterdicht te maken. De regelaar van de middenmotor was van een ander type; die hing ik aan een rekje aan de binnenzijde van de romp. Vrij van de rompzijkant, i.v.m. eventueel lekwater. Aan de andere zijde, aan een soortgelijk constructie, kwam de 6-kanaals ontvanger.

Het voorschip: v.l.n.r.: Lipo, bovenin de ontvanger, onderin de regelaar voor de middenmotor, beide regelaars voor de buitenste motoren (in epoxy gegoten) middenmotor vóór de buitenmotoren.

De 2S lipo’s (4.500 mAh): één in het voorschip, één in het achterschip. En waarom de buitenste twee motoren een eigen regelaar? Zo kan ik ook in de haven makkelijk manoeuvreren met een motor voor- en eentje achteruit. De roertjes zijn namelijk erg klein…

Accu's wisselen gaat op zich vrij makkelijk door de (smalle) dek-opening, maar voor het herstellen van schade moet je smalle handjes hebben...

De eerste proefvaart (het dek met breed tape aan de romp vastgemaakt) verliep boven verwachting goed. Met beide buitenste motoren op 50% kwam de romp al behoorlijk los, met de middenmotor erbij kreeg het schip echt een schop onder haar (pardon) kont. En op volle kracht was het een prachtgezicht. Kaarsrecht, bloedsnelen een mooi zog achterlatend. Wat met opviel was de “powerboost” van de middenmotor. Die Raboesch schroef presteerde beduidend beter dan de plastic Graupners…

 

Schitterend Roel! Als je zo kunt varen vergeet je even dat het winter is. Zet er maar geen BL's in, want dan gaat ze vliegen. Mooi dat het zo klein ook nog wil werken en goed te besturen is. Wordt een echte eye catcher. Gr. Klaas.

 

Vaart prima Je ziet toch wel duidelijk het verschil tussen deze, in verhouding lompe, Amerikaanse romp en haar Duitse tegenhanger aan het boegwater wat omhoog komt in een bocht. Ben benieuwd hoe je de bovenkant aan gaat pakken want dit is alvast mooi voor elkaar.

 

Na nog een proefvaart dit weekend toch brushless er in gezet: twee BMI-motoren. De Speed 400's werden dusdanig warm dat de bevestigingsschroeven in de motormounts gingen zakken. Voordeel: minder geluid, hogere toeren, minder verbruik. Nadeel: geen achteruit meer op de buitenste motoren. De binnenmotor kan nog wel achteruit; dat vind ik wel zo prettig.
De kneedbare pakking heeft ook haar dienst bewezen: om andere motoren er in te zetten moest het dek er af. Dat was met een stanleymesje, waarmee ik de pakking doorsneed een fluitje van een cent. Daarna met de vinger de resten pakking wegrollen en alles was weer schoon.
Nu wachten op een weekenddag met een beetje rustig weer voor de volgende serie proefvaarten...

 

Jeuj brushless! Rustig weer zit er volgens mij de eerste tijd niet in, het blijft maar waaien en regenen (heb m'n vliegtuig en quadcopter aangepast en wil ze testen maarja... prutweer). Alhoewel die ijsbaan waar je testvaart wel mooi beschut ligt en momenteel waarschijnlijk niet in gebruik is, het dooit als de pest namelijk.

Wat is die kneedbare pakking trouwens precies waar je het over hebt? Dat klinkt als handig spul. Vroegah had ik vloeibare pakking voor m'n cilinderkop en carter van de brommert, van dat rode gleerspul wat keihard werd maar dat zal het wel niet zijn.

 

Zelf heb ik zoiets van Pritt en van Scotch. Het zijn vierkante blokjes van 1 cm2, ongeveer 2 mm dik en is kneedbaar. Bij Prit heet het Poster buddies en bij Scotch Herbruikbare hechtpads. Oppervlakken moeten wel schoon en droog zijn. Het spul dat Roel bedoelt had ik vroeger op mijn zeilboot, maar de naam ben ik kwijt. Het is een stopverf-achtige substantie en je kunt het zelfs op natte oppervlakken gebruiken. Gr. Klaas.

 

Ik zal vanavond eens opzoeken hoe het heet. Ik haalde het bij de auto-materialenhandel. Zit in een tube.

 

De naam is Dirko van Elrin Klinger.
Hier de product information sheet:
http://www.elring.de/fileadmin/Date...hnische_Dichtmassen/Dirko/Elring_Dirko_en.pdf

 

Details van de bewapening.
In dit deel zal ik wat bijzonderheden vertellen over de bewapening van de scheepjes. Het zal dus regelmatig aangevuld worden, aangezien het nogal wat zoek- en vertaalwerk is.

Het M4 37mm snelvuurkanon


Dit kanon werd op veel PT-boten als dekkanon geïnstalleerd. Deze modificatie werd op de Solomon-eilanden als eerste toegepast; de kanons kwamen van defecte / afgeschoten P39-Airacobra-jagers op Henderson Field, de vliegstrip op Guadalcanal. Primaire doelen voor het kanon waren de bevoorradings-pontons van de Japanners. Deze staken zo ondiep dat torpedo’s er onderdoor voeren. Het wapen werd op een simpele pivot-affuit geplaatst, met het hoefijzervormig magazijn er bovenop. Het wapen was geliefd omdat het vrij licht was, weinig plaats in nam, simpel te onderhouden was, maar ondanks dat een behoorlijke vuurkracht had. De meeste kanonniers gebruikten geen vizier, maar de kogelbaan van de tracers (lichtspoormunitie) om hun wapen te richten. Vanaf 1944 werd het model M9 kanon (een modificatie van de M4) op de werf standaard op de PT-boats gemonteerd.

Gegevens:
Ontwerper: John Browning
Fabrikant: Colt
Ingevoerd: 1939
Gewicht: 97 kg
Lengte: 2,27 m
Munitie: 37 x145
Vuursnelheid: 150 schoten per minuut
Mondingssnelheid: 610 meter/sec

 

Roel, als je de 3x regelaars neemt uit de Vosper heb je overal vooruit en achteruit en 3x 18a. Doosje openmaken en je ziet de pin layout.

 

Dank voor de suggestie, Maarten, maar 't spulletje werkt al. Exact op dezelfde manier als op de Zobel-klasse. Morgen, als het weer een beetje meewerkt, proefvaart.

 

De Mk. 13 torpedo

Deze kende een twijfelachtige reputatie… tot 1944. Hij was in 1925 ontworpen als een lichtgewicht torpedo bedoeld om uit vliegtuigen te werpen. Een voor die tijd raar ontwerp: vrij dik en kort. Het dieptepunt in zijn reputatie kreeg hij tijdens de slag bij Midway, toen 40 van de 44 Devastator torpedobommenwerpers vernietigd werden bij de eerste aanval op de Japanese vloot. Niet één torpedo trof doel. De torpedo werd daarna onderwerp van studie, want het kon niet zo zijn dat de Amerikanen geen enkele goed werkende torpedo hadden? In het midden van 1943 voerden de Amerikanen een testprogramma uit met 105 torpedo-lanceringen uit vliegtuigen. Toen werd pas echt duidelijk waarom het wapen zo’n beroerde reputatie had: 36% startte niet, 20% zonk, 20% kwam niet op de juiste manier te water, 18% hield niet de juiste diepte, 2% bleef aan de oppervlakte en slechts 31% lieo op de juiste manier. Veel torpedo’s uit de proef vertoonden meerdere van de hierboven genoemde mankementen. Ze presteerden beter als de vliegtuigen langzamer vlogen, maar daar stonden de piloten weer niet op te wachten. Bovendien houden technische restricties het tijdens operationeel gebruik nooit lang uit. Kortom: er moest wat aan de Mk. 13 gebeuren. En rap! De Amerikanen besloten om op twee paarden te wedden: men kreeg een blanco cheque om de Mk. 13 te verbeteren en tevens ging men een nieuwe torpedo ontwerpen, de Mk. 25 die in staat moest zijn om succesvol uit een vliegtuig wat 350 knopen vloog, gedropt te worden. Na zeer intensieve proeven werden “drag rings” ontwikkeld, die de torpedo tijdens de val moesten stabiliseren. “Shroud Rings” of “Ring Tails” werden over de stuurvinnengemonteerd om deze te versterken. Een doosvormige, houten staart kwam over de stuurvlakken. Deze absorbeerde de energie van de klap op het water en versplinterde daarna. De laatste modificatie was overigens afgekeken van de Japanners tijdens de Slag om de Koraalzee in 1942. Uiteindelijk werd de Mk. 13 een succes: hij kon uiteindelijk vanaf 800 voet en met snelheden tot 260 knopen afgeworpen worden, goed in het water landen en prima op koers blijven. Op 7 April 1945 vernietigden Mk 13 torpedo’s het Japanse super-slagschip Yamato, alsmede een lichte kruiseren een paar torpedobootjagers. Uiteindelijk werd de Mk. 13 de beste torpedo ooit genoemd.

De Mk. 13 op PT-Boats.

In 1942 kregen de PT-boats bij Guadalcanal te makenmet een gebrek aan 21 inch Mk. 8 en Mk. 10 torpedo’s. Tevens gebruikte de vijand lichters om het eiland te bevoorraden. De Mk. 8 en Mk. 10 liepen te diep om effectief te zijn. Men stelte voor om de (lichtere) Mk. 13 torpedo op de PT-boats te zetten. Dat scheelde honderden kilo’s gewicht omdat de Mk. 13 afgeworpen werden uit lichtgewicht afwerprekken, in plaats van uit zware torpedobuizen.


Bovendien elimineerde het de verraderlijke lichtflits van brandend vet in de torpedobuis. Een Mk.13 hoefde men alleen in te schakelen en overboord te wippen. Bovendien nam de Mk. 13 door zijn korte lengte minder ruimte in beslag en was de gevechtskop veel zwaarder dan de voorgangers. (270 kg Torpex in plaats van 211 kg TNT) De kortere dracht en geringere snelheid van de Mk. 13 werden geaccepteerd; de PT-boats opereerden met een “hit-and-run-tactiek” vanuit de duisternis.


Gegevens van de Torpedo, Mk. 13:

Aantal gebouwd: 16.600

Snelheid: 33,5 knopen

Effectieve dracht 6.000 meter

Gevechtskop: 270 Kg Torpex

 

Vandaag de "Shakedown cruise" gehouden. Ze vaart nu, met 3 BL-motoren, een stuk geruislozer dan met de Speed 400's. Snelheid is ongeveer hetzelfde, maar het verbruik is een stuk afgenomen. Ik heb de buitenste twee motoren op één Lipo gezet; die verbruikten gedurende een vaart van 52 minuten samen 1870 mA. De middelste motor, die zijn stroom moet delen met de navigatieverlichting en de radarmotor, verbruikte in dezelfde tijd 994 mA. Nette waarden. Bovendien geen warmte-ontwikkeling meer in de boot, wat met de borstelmotoren iets anders was. Overigens had ik die warmte wel even kunnen gebruiken; terwijl ik aan het filmen was lette in even niet op en stuurde de boot teveel naar bakboord... en die liep met de boeg tegen het eiland aan. Achteruit draaien had geen zin, ze lag hoog en vrij droog. Mopperdemopperdemopper... Broek, schoenen en sokken uit en te water! Nu is het water in onze ijsbaan niet al te diep (zo'n 80 cm) dus de voor het huwelijksleven belangrijke organen bleven droog. Maar 30 meter door het water ploeteren, op de kant een stukkie lopen, boot pakken en weer 30 meter terugploeteren is minder amusant. Voordeel is wel: met ijskouwe voeten voel je niet meer dat je op een openstaande denappel trapt. Je voelt gewoon niets meer. Daarna even de ledematen droog laten waaien, broek, sokken en schoenen weer aan en vrolijk doorvaren.

Alleen op de middenmotor, halve kracht:


Halve kracht op alle motoren:


Alle motoren volle kracht:


En vanaf de achterzijde gezien:


Ik heb overigens maar twee torpedo's geplaatst. Reden daarvoor is dat ik bij het aansluiten van de opbouw met de radar en navigatieverlichting de opbouw dwars op het schip moet zetten. De plaats waar de achterste torpedolanceerrekken zouden moeten staan is daar uiterste geschikt voor. Historisch gezien is dat een prima mogelijkheid; de 596 opereerde bij de Filippijnen in 1945. Toen waren er vrijwel geen "torpedo-waardige" doelen meer, alleen kleine Japanse scheepjes en de beruchte lichters die de eilanden probeerden te bevoorraden. Veel PT's voeren dan ook rond zonder torpedo's, met alleen de volle geschutsbewapening.
Tevens zie je geen raketlanceerbuizen; die laat ik tijdens het varen op de basis. Ze steken zo'n 5cm uit en dat is me een tikkie te kwetsbaar.
Filmpje:

 

Je had er een lekker zonnetje bij in ieder geval en op het filmpje vaart ze lekker. De leuke achtergrond verhalen erbij maken het helemaal af maar krijgen we nog wel een kijkje in de machinekamer? Ben wel benieuwd naar wat er uiteindelijk in gekomen is. En detailfoto's natuurlijk van de opbouw

 

Roel,
Misschien is dit een optie?

 

Bert:
Ja, is een optie.
Nee, gaan we niet doen.

 

Wat detailplaatjes: Onheilspellend silhouet.

Vlnr: een machinist die een luchtje komt scheppen, de voorste .50-schutter, de schipper en de roerganger.

Het 37mm kanon

Het 20mm Oerlikon kanon.

De 40mm Bofors. Een van de meest gebruikte kanons uit de oorlog.

Dubbelloops .50 opstelling.

De bakboord raketlanceerinrichting.

Vooraanzicht op de brug.