tja, wat moet ik hier nu zetten......... lees de post maar.

Hoezo schande, wees blij dat je in een verzorgingsstaat vertoeft.
Er zijn heel veel landen waar het vangnet niet zo goed is als in Nederland.
Het is toch heerlijk, poen tot aan je pensioen waar je niets voor hoeft te doen?
Eigenlijk zijn we gewoon collega's mijn poen komt ook uit de staatsruif.
We zitten in een prestatie maatschappij niet iedereen kan daar evengoed tegen.
Je vrienden en familie hebben ook nog lekker door zitten pushen, Bert zij nooit nee.
Ik heb alle begrip voor je situatie.

 

Van een uitkering moeten leven is geen schande. Je hebt het kennelijk nodig. Daar is het voor.
Terug kijken en spijt hebben, heeft geen zin. Het gaat om het nu.
Ik denk dat je nu de juiste mensen helpt .

 

ja, Bertus, het is soms moeilijk. toen ik in 2014 ziek werd kwam de ellende. had ik geen zzp-er geweest dan had men mij ook afgekeurd.
Vele jaren eerder heb ik flinke problemen gehad met mijn rug, 2 discushernia's met vergroeiingen. Hier in Nederland werd dat niet gezien, hier dacht men dat het tussen mijn oren zat, ik was al eens zwaar overspannen geweest en het eerste dat men dan denkt is die rugklachten komen daardoor. Na 8 jaar veel pijn leiden en soms zelfs niet fatsoenlijk kunnen lopen ben ik in België geholpen. Van eerste consult tot de operatie, alles binnen een maand geregeld. Daarna vele jaren klachten vrij geweest.

Bij het UWV heb ik jaren moeten vechten om daar ook mijn gelijk te krijgen, die hielden ook vol dat mijn rugklachten kwamen door de stress. Maar afkeuren ho maar, een van die controlerende artsen heeft toen over de ruggen van patiënten onderzoek gedaan naar hoe men die rugklachten kon verminderen. Ook ik was toen zo een proefkonijn zonder dat men dat aan mij gevraagd had. helaas werkten die oefeningen bij mij niet. Maar die controlerend arts is wel gepromoveerd op dat onderzoek.......
Nu komen die rugklachten weer terug, maar ik probeer dit nog 2 jaar vol te houden , dan mag ik met pensioen en kan ik misschien ermee leven en anders gaan we weer naar België voor onderzoek en meer. Want zo goed is in Nederland de gezondheidszorg ook weer niet. tenminste niet op elk vlak.

Maar nu terug naar het helpen van minder bedeelden.
Wij hebben helaas ook heel veel ervaring in het opvoeden van een zoon met autisme. en ja, dat is soms heel zwaar. het onbegrip van de wereld om je heen is soms erg groot en moeilijk om mee om te gaan. velen zien zo een kind als een lastig kind en dan wordt dat kind onnodig gestraft of veroordeelt voor iets waar hij/zij eigenlijk niks aan kan doen. zodra de diagnose autisme er is kunnen ze er op de reguliere scholen weer niet mee omgaan en moet zo een kind naar speciaal onderwijs. en dat maakt het soms erger dan het is.

 

Ja autisme is een onbegrepen iets.
Maar schamen of niet.
Ik zou er heel wat voor over hebben om mijn eigen centjes te verdienen.
Ja natuurlijk ben ik heel dankbaar dat ik in Nederland woon.
Al vraag ik me wel eens af wat er zou gebeuren als ik in een land gewoond had waar de werkdruk veel lager ligt.
Maar goed het is nu helaas eenmaal wat het is.
We zijn allang blij geen geldzorgen te hebben.
We dwalen wel af geloof ik.

 

Landen waar de werkdruk lager ligt, is doorgaans de arbeids ethos (met een net woord) compleet anders.
Wij hollanders staan er om bekend dat we een probleem van voor tot achter erkennen, toe eigenen, en daarna ook zelf proberen op te lossen.
Waar bijvoorbeeld een amerikaan veel meer in hokjes zit, "not my problem" of "that's not in my paygrade"
En je hebt nog de categorie waar men werkt tot men brood op de plank heeft. En daarna gewoon stopt met werken tot er weer geld nodig is..

hier gaan veel mensen overspannen naar huis,
in die andere landen gaat zat mis omdat de correcte mensen hun verantwoording niet nemen, maar vaak lag het probleem dan elders, niet bij hunzelf.
de categorie die alleen werkt als het moet, daarvoor kost in NL een huis gewoon veels te veel.. maar die mensen zullen niet overspannen raken
mindset..

en inderdaad, gelukkig is dit een verzorgingsstaat.
waar we met name moeten kijken naar wie het nodig heeft.
die uitzuigers die het wel kunnen, maar gewoon niet doen, hopelijk komt karma vanzelf een keer om de hoek.

 

Vooral dat laatste is idd een ding waar ik me mateloos aan kan ergeren......
ook bij onze vliegclub een paar van dit soort mensen die prima kunnen functioneren maar gewoon heerlijk genieten van hun leventje als afgekeurde
voor werk kunnen ze geen donder maar wel doodleuk thuis met een stalen smoelwerk staat te scheppen in de tuin, tegelwerk leggen, en afdakjes bouwen...
en van een afstandje zie ik die WIA held staat te praten met een ander clublid die door zn werk als bouwvakker zijn knieën compleet versleten heeft, amper kan lopen en straks weer aan het werk moet.....
vervolgens komt een andere WIA held al fluitend aanlopen en gaat samen met zn grote kameraad als WIA trekkende Duo lekker staan toekijken tijdens klusdagen en commentaar leveren tijdens evenementen
WIA held 1 is nog bescheiden maar WIA warrior 2 heeft de schuur vol hangen met prachtige toestellen en post vol trots op de groepsapp als overdag hij met zn laatste aanwinst (Dikke warbird) aan het knutselen is of lekker aan het vliegen gaat
en op de club het hoogste woord heeft, tevens bestuursleden dreigend benadert... nou ben ik niet bang aangelegd en ik lach zon persoon recht in zn porum uit maar er zijn er zat die zich wel laten imponeren
tja..... ik ben daardoor selectief geworden met wie ik wel of niet help

 

Ik moet oppassen niet te open te worden.
Mensen zien aan mij ook niets.
Ben altijd opgewekt (denkt men)
Als ik me rot voel ben ik binnen en ziet niemand me.
Ik voel me heel vaak schuldig omdat andere mijn uitkering moeten verdienen.
Omdat ik van de maatschappij leef probeer ik zoveel mogelijk terug te doen.
Minimaal 3 dagen in de week ben ik voor anderen bezig.
Maar wel in mijn tempo en zonder druk.
Geloof me ik wil wel, maar ik loop iedere keer tegen een muur.
Ja ik heb ook jaren gevlogen, maar de dag erna lag ik op bed.
Om kort te gaan, pas op met te veel conclusies trekken met wat je ziet.
Soms hebben mensen een grote mond om hun onzekerheid of hun frustratie vanwege een ziekte weg te duwen.
Ik kan me werkelijk niet voorstellen dat mensen niet zelf hun geld willen verdienen.
Je eigen geld verdienen zie ik al een grote zegen.

 

ik begrijp wat je bedoeld, een conslusie trekken is makkelijk.. en wat je zegt zou van toepassing kunnen zijn op WIA held 1 in mn voorlaatste post.. de andere absoluut niet
Dat jij je inzet voor anderen dat siert je en je mag daarvoor enorm trots op jezelf zijn.... wij proberen ook zo ons steentje bij te dragen door jongeren die in de maatschappij (net) niet mee komen door bv ADHD, Autisme, of zoals de jongen in kwestie met Pdd nos te helpen... je ziet geregeld dat de hulp die zon iemand krijgt gewoon totaal niet toereikend is of dat de zorginstelling verkeerde hulp bied.... het is mooi om zon iemand te zien groeien

 

de slechte verhalen gingen vroeger al 10x in het rond, een goed verhaal 1x of niet.
Ik ken er ook een reeks, die op momenten zo als "foute uitkeringstrekker" bestempeld kunnen worden.
die ook ff een straatje leggen in de voortuin
alleen weet ik bij de ene dat hij overdag goed zijn ding doet, maar daarna een week niet buiten komt van de pijn in het lijf
Er zijn veel aandoeningen die van buitenaf niet zichtbaar zijn..
of zich meteen naar voren gooien

zodoende kun je beter je been breken, dan overspannen raken
bij nr 1 vraagt iemand wat, bij nummer 2 heb je een hoop gepraat achter de rug om en onbegrip

Maar ja, je hebt ook de echte foute jongens, WIA held 2 als ik het goed heb
wie weet heeft nummer 2 echt wel iets, maar heeft hij gewoon een ontzettend lompe manier van zich presenteren

aan de andere kant.
Tuurlijk, niet je ding kunnen doen vanwege een aandoening of iets wat is aan komen vliegen door het leven heen is erg zat.
maar door de momenten dat men wel iets kan doen, de samenleving helpen, dan verdien je in de basis ook je loon
anders had zo'n persoon daar iemand voor in moeten huren oid.
of het had de samenleving weer tijd gekost aan de balie van een gemeentemedewerker bijvoorbeeld

qua hulp en overheid, het is zo extreem afhankelijk of je de goede persoon krijgt toegewezen...
iemand die zich bekommert, je niet loslaat na hulpverlener 1, die ff navraagt, opschaalt indien nodig.
het is al een kwetsbare groep.

 

Helemaal met je eens, zo zie ik het ook.
Van heel dichtbij heb ik dat ook mee gemaakt. Mijn broer(tje) is destijds afgekeurd voor militaire dienst omdat hij "jeugdreuma" had. Ja echt, zo werd het genoemd! Volgens "de geleerden" zou hij daar wel overheen groeien. Helaas is dat nooit gebeurt en tot de dag van vandaag moet hij met die reuma leven. Wat hij in die jaren allemaal heeft meegemaakt is af en toe een ongelofelijk verhaal. De gekste dingen werden er over hem gezegd en hij heeft zelfs een keer een rechtszaak moeten aanspannen om zijn uitkering te behouden. Ik ga daar verder maar niet op in want dan zou een heel boekwerk gaan worden.
Dankzij medicatie en therapie heeft hij nu gelukkig redelijk veel goede periodes en kan hij goed bewegen. Maar er zijn ook periodes dat hij nauwelijks of helemaal niet uit bed kan komen.
Hij heeft jaren lang wel kunnen werken, hij was een heel goede plaatwerker en had een redelijke baan bij een autorestauratie bedrijf. Helaas werd het steeds moeilijker voor zijn baas om hem aan te houden. Het kon zijn dat hij de ene dag prima kon werken maar de volgende morgen niet uit zijn bed kon komen om naar zijn werk te gaan. Zijn baas heeft echt z'n best gedaan want hij wilde die goede vakman niet graag kwijt. Toch moest hij hem laten gaan toen het met het bedrijf een tijd minder goed ging. Zo heeft hij gedurende de jaren meer baantjes gehad maar iedere keer liep het uiteindelijk op niets uit. Nu doet hij al jaren lang diverse vrijwilligerswerk, wanneer en zolang hij kan. Zoals gezegd dat kan soms dagen achter elkaar goed gaan maar dan opeens een tijdje niet.

Gelukkig ben ik zelf nooit dusdanig ziek of zo geweest dat ik lange tijd thuis heb gezeten. Helaas ben ik wel een paar keer werkeloos geweest. Nooit door eigen schuld maar onder andere doordat het bedrijf waar ik werkte op de fles ging, door reorganisatie of bedrijfsovernames. Tijdens die werkeloosheid periodes voelde ik me ook bezwaard om van een uitkering te moeten leven. Ik wilde zo snel mogelijk weer aan het werk wat de eerste keer niet lukte. Ik was al boven de veertig en dan ben je blijkbaar al afgeschreven.
Het voelde echt niet fijn thuis te zitten en mijn hand op te moeten houden. Voor mensen die er alles aan doen om maar niet aan het werk te hoeven heb ik geen respect. Zeker niet als ze er daar ook nog eens over gaan opscheppen.

 

Er komt nog bij, dat ik overal over na moet denken als ik wat koop.
Dan gaan de praatjes waar doet hij dat van!!!

 

Lekker laten lullen Bert. Je bent hen geen verantwoording verschuldigd.

 

En hier sluit ik mij bij aan.

 

Pardon, je kunt beter helemaal niets breken en bij het overspannen raken of iets anders onzichtbaars, dat niet aan de omgeving laten weten.
Het is nl een persoonlijk iets waar de omgeving helemaal niets mee te maken heeft, zelfs de werkgever niet.

De kunst is, hoe hou je de onzichtbare handicap voor je en wanneer is het wel verstandig om het kenbaar te maken.
Bij het kenbaar maken hoeft het nog eens niet de hele waarheid te zijn, een buitenstaander heeft dat toch niet in de gaten.
En een zorgprofessional zal niet moeilijk doen.

Zo mag de omgeving het bij mij vaak alleen doen met de melding diabetes waarbij op de vraag moet je spuiten, met ja wordt geantwoord.
Dan vind iedereen het ineens heel erg.
Terwijl de naaldjes amper groter zijn dan een punaise, waar hebben we het over.
Nu moet ik wel spuiten en nog meer andere sapjes dan alleen insuline, maar zou je dat niet hoeven, een leugentje voorkomt heel veel gezeur met alleen maar goed bedoelde adviezen van bemoeials, die een leuke dag compleet kunnen verpesten.

Diabetes is niet ziek genoeg om niet te hoeven werken en mijn andere extern toe te voegen sapjes voegen daar ook niets aan toe, dan moet er meer onzichtbaars aan de hand zijn.

 

Even ter lering en vermaak..
ik ken meerdere mensen in een uitkerings positie etc.
Heel erg regelmatig is die gedachte er eerder 1 die je zelf hebt.
De omgeving moet wel een heel grote zeikerd zijn, willen ze alle aankopen binnen hun kennissenkring in de gaten houden, en er meningen op nahouden.
Dat is gewoon erg vermoeiend. bijna een baan op zich

Heel erg grote kans dat als je dit na gaat vragen, dat 99% meld dat ze er eigenlijk geen gedachte over hadden..
en die ene % hou je, notoire zeikerds heb je overal wel ergens.

een deel van mijn werk is o.a. verkopen.
Dan hoor je wel eens opmerkingen over auto's. als die verkoper in een grote auto rijdt, kan er vast meer korting af.
meestal meld ik dan terug dat ik morgen met een 30 jaar oude caddy terug kom, en dan wordt mijn offerte hoger.
Dat grapje vinden ze meestal niet leuk
maar wat je koopt, geeft geen definitie over jou als persoon.
Wie weet heb je er 30 jaar voor gespaard? laat die ander lekker zn eigen zaken regelen..

in het kort, Jij weet hoe het komt.
jij weet dat het niet anders kan.
hoe kan een ander dat dan ff snel bepalen dat het wel anders kan?
lekker je ding doen. als iedereen gewoon lekker zn ding doet zonder een ander steeds achterna te jagen, wordt de wereld een stuk positiever..

 

Tja, ieder huis heeft zijn kruis, zegt men wel eens
en als je jouw ziekte/gebrek/verwonding zou mogen kiezen, kies je meestal wat anders dan je nu hebt
Beter kun je natuurlijk niets hebben..

Maar, persoonlijk heb ik ook iets onzichtbaars, wat af en toe even zichtbaar raakt voor de omgeving.
omdat het niet zichtbaar is, komen daar best wel eens sterke meningen uit voort, die niet handig zijn.
die meningen maken mijn werk dan weer lastig.

mij persoonlijk interesseert het geen fluit wie het weet.
als het niet verteld hoeft te worden, ik hang het ook weer niet aan de grote boom
Maar als het ff in de weg zit, gooi ik het gewoon in de groep.
men kan er toch weinig mee.
meestal heb je dan de vervelende conclusietrekkers meteen onderuit
minder gezeur.
Maar dat past bij mijn ding en mijn situatie het beste.
kan me erg goed voorstellen dat per aandoening en persoonlijke situatie heel anders is.

feit blijft wel dat een gebroken been makkelijker uitlegt als iets wat niemand ziet

 

Helemaal mee eens.
Alleen kijk ik zelf vaak naar mensen die een groter kruis moeten dragen.
Dan ben ik weer blij met mijn kruisje.
Ook wat financiën betreft kijk ik naar degene die het minder hebben, dan voel ik me super rijk.

 

en dat is het belangrijkste van allemaal..
positieve insteek, kun je de hele wereld aan.
negatieve insteek, dan heb je maar een splinter nodig om je jaar te verzieken..

 

ik heb helaas alles van de andere kant meegemaakt. Ik weet niet beter dan dat mijn vader afgekeurd was voor werk. Hij had vanaf jonge leeftijd astma (nu COPD). Hij heeft op de LTS geleerd voor timmerman/meubelmaker. met dat vak is hij moeten stoppen vanwege het stof. daarna kon hij bij de SIBEMA (Melkproducten en ijsfabriek) beginnen. door de lage temperaturen in de fabriek was hij geregeld ziek. Zijn astma werd steeds erger, en was te verdelen onder vernauwing van de luchtwegen en het afsterven van de longblaasjes. hij legde het ons en anderen uit als haal maar eens een half uur adem door een rietje, dan weet je hoe ik mij voel. voor zijn plezier repareerde hij soms oude stoelen en banken, het liefste opnieuw bekleden, maar ook vroeg men hem wel eens voor wat timmerwerk. Maar al die mensen spraken wel kwaad achter zijn rug om. pas toen mijn vader aan de zuurstof moest kwam er begrip bij die mensen.
Wij als gezien van 5 hadden het soms zwaar, uit eten of zo was er niet bij, ja een frietje in de frituur halen en thuis opeten was soms een genot. Efteling of andere pretparken zaten er niet in, of we moesten op andere zaken bezuinigen. de kleine parken waar de entree niet zo hoog was en die met de fiets bereikbaar waren was soms leuk en ons enigste uitje. wel werd er geld opzij gezet zodat wij kinderen in de zomer met de vrienden naar het openluchtzwembad konden. voor alles wat ik daarbuiten wilde moest ik zelf sparen. een krantenwijk was niet mogelijk, want dan ging de uitkering van pa omlaag.

In mijn werkzame leven heb ik ook de nodige hoogte en dieptepunten gehad, en een van de 2 grootste dieptepunten kwam door collega's en de chef personeelszaken, de controlerend arts en de Maatschappelijk werkster. Zei hebben mij zover gekregen dat ik zo zwaar overspannen en depressief werd dat ik er bijna een einde aan gemaakt had, en vrouw en 2 kinderen alleen achter zou laten. gelukkig kwam op het laatste moment hulp. ik kreeg toen de keus afkeuren of eruit met behoud van uitkering. had ik maar anders gekozen...... maar dat is achteraf. ik wist wat ik als kind gemist had, en dat wilde ik mijn kinderen niet aandoen.

het andere grote dieptepunt was toen het UWV 2 keer achter elkaar binnen een half jaar zich niet aan de regels hield. als je toen binnen een half jaar weer in de ww kwam hoefde je maar te bellen en liep de uitkering van een half jaar geleden weer door. maar dat deden ze niet, dus kreeg ik 3 maanden geen geld daarna wel. de eerste keer kon ik nog opvangen met spaargeld. de 2de keer was er geen spaargeld meer en kwam ik met het gezin in de financiële problemen met als resultaat de schuldsanering. Gelukkig hebben we dat traject binnen 2 jaar kunnen afronden in plaats van de 3 jaar die ervoor stonden.
Maar ook mijn eigen ziektes en aandoeningen hebben hun bijdrage gedaan. de rug die niet altijd meewerkt, daarna die stomme bacterie die nu nog steeds voor problemen zorgt, nee, niet dat die er weer is of zo, maar de vermoeidheid, concentratie verlies en noem maar op. daarbovenop kwam toen ook nog eens die netvliesloslatingen met alle gevolgen van dien. door dat laatste kan ik niet meer tegen fel licht, en heb ik besloten om veiligheid halve te stoppen met mijn hobby en passie het modelvliegen. en ja, dat doet pijn en is niet leuk.
in de afgelopen tijd heb ik al heel veel spullen weggegeven en verkocht. en ja, ook aan forumleden, die kunnen dat beamen als ze dat willen. met wat ik nu nog heb liggen wil ik graag kinderen/jongeren helpen die het niet echt kunnen bekostigen. er is nog meer dan genoeg over, alleen moet dat effe bij elkaar gezocht worden in mijn hangaar/bouwhok nu rommelhok. de echt duurdere spullen gaan straks nog een keer in de verkoop en als niemand het wil tegen de prijs die vraag gaat dat de zolder op en komt het er niet meer vanaf totdat ik het huis uit moet.
en nu mag ik nog 2 jaar doorwerken voordat ik met 67 jaar met pensioen mag. Maar het wordt steeds zwaarder. ook al werk ik nu met honden, mijn 2de passie.

 

Ben jij niet volledig afgekeurd dan ?
Of komt het dat je ZZPer bent.