Het heeft uiteraard geen zin over persoonlijke voorkeuren te praten, iedereen doet het op zijn eigen manier. Punt.
Niettemin hieronder een paar zaken, objectief bekeken.
Alles in de luchtvaart is een compromis (bvb sterkte tegenover gewicht) van een aantal factoren. Je probeert er het beste van te maken en dan ontstaan er voorkeuren, soms kristalliseert dat uit en wordt het op den duur wereldwijd toegepast.
Kijkend vanuit de 1/1 vliegerij zijn bij vrijwel alle vliegtuigen de remmen geïntegreerd met de rudder besturing, ofwel de voetpedalen. Voor beide voeten een, welteverstaan.
Trap je met een voet plat naar links(dus met meer druk op je hak) dan heb je rudder besturing, kantel je je voet naar voren(dus met je tenen), dan pak je de rem er bij. Een Piper Cub heeft kleine, aparte voetpedalen, nét onder de rudder pedalen en dat is in het begin al enorm wennen. Je ziet het ook niet meer bij moderner spul.
Ik vlieg ook wel eens met een MLA, waarvan je de remmen niet apart kunt bedienen, maar met één centrale handle (een soort handrem) de remmen tegelijkertijd bedient. Omdat de neuswiel besturing prima werkt, is dat niet zo'n probleem, maar ook bij sportkisten is het soms wel eens makkelijk dat je de remmen separaat kunt bedienen om een hele korte bocht te maken.
Onze modellen lijken dus het meeste op die MLA, niet apart kunnen bedienen, maar tegelijkertijd laten aangrijpen. Omdat vrijwel alle jets een neuswiel hebben, is ondanks het remmen de richting meestal goed te besturen met het neuswiel.
Maar goed, we zijn helaas maar met twee handen uitgerust (had onze schepper vroeger al moeten solderen dan had hij de mens beslist met drie handen gemaakt!

) en omdat alle vier de hoofdfuncties al bezet zijn van de twee sticks, blijft er eigenlijk niks anders over als het gebruik van een aparte schakelaar/schuif of het mixen van de remmen met een andere functie.
In de mandragende luchtvaart (muv verkeersvliegtuigen) is het gebruikelijk om als je remt, de stick naar achteren te trekken om de druk op het neuswiel en dus de constructie, te verminderen. Bij types zoals een Cessna verminder je de kans dat het neuswiel in een molshoop blijft hangen en afbreekt.
Bovendien vergroot je dan de druk op de hoofdwielen en werkt het hoogteroer ook nog eens als een apart weerstandsvlak, dus een luchtrem.
Dat speelt in de model(jet)vliegerij allemaal minder en is er weinig tegen om de remmen te mixen met "down". Omdat er hier en daar nogal eens wat te snel gevlogen wordt in de landing, is DOWN geven zelfs veiliger als UP, de kist komt in ieder geval niet per ongeluk meer los.
En een model wat met ingedrukte neuspoot over de baan heen rijdt, dus met een negatieve invalshoek ten opzichte van de luchtstroming, heeft een bénde weerstand!
Het voordeel van deze manier is dat je je handen aan de sticks kunt houden op een fase van de vlucht dat je de sticks liever niet los laat en niet hoeft te zoeken naar een schuif of schakelaar.
Een andere oplossing hebben de model zwevers en die is logischer dan de "DOWN" manier en die bovendien gelijk is aan mandragende zwevers.
Uiteraard heb je geen gashandle en doorgaans vliegen alle zwevers dus met de "Gas"stick voorin, dwz remkleppen ingetrokken.
Ga je snelheid verminderen, dan zou je normaal het gas terug halen en hier levert dat omhoog komende remkleppen op. Het laatste stukje heb je de remkleppen al vol uit staan maar dan kun je verder gaan en komt de wielrem bij.
Een hele mooie oplossing hiervoor biedt WEATRONIC, hun nieuwe zenders hebben een mogelijkheid om van de gashandle het laatste stukje veerbelast te maken: ofwel de gashandle werkt als normaal, maar als je hem verder doortrekt naar achteren wordt hij veerbelast tegengehouden. Dat stukje kun je gebruiken om de remmen op te laten komen. Het is nog allemaal nieuw, geen idee of het ook daadwerkelijk prettig werkt.
Lang verhaal geworden, kortom je zoekt de manier die het beste bij je past.